Kategoria: Tu i teraz (Page 1 of 10)

Listopad to taki moment roku, w którym częściej myślimy o przemijaniu, śmierci, wieczności. Może bardziej zastanawiamy się nad tym, co ważne. Ja, jak co roku, odwiedzając moich bliskich na cmentarzu, postawiłam też znicz na grobie mojego nauczyciela geografii, który zmarł zupełnie nagle w dniu mojej ustnej matury z polskiego, czyli już ponad 23 lata temu. Nadal przed oczami mam jego dobrotliwą twarz i choć naprawdę niewiele niestety zdołał mnie nauczyć geografii, to jednak zapisał się w mojej pamięci. Może dlatego, że był zawsze po stronie uczniów; może dlatego, że był ludzki i życzliwy, a może po prostu dlatego, że miał dla nas czas.

Dlatego dziś o czasie kilka myśli. Czymże on jednak tak naprawdę jest? Dla Kanta – zmysłową formą naoczności, służącą do porządkowania wydarzeń. Dla wielu innych – czymś, co można wymienić na pieniądz, a później na pożądane rzeczy i usługi. Dla jeszcze innych, wśród których się odnajduję – najcenniejszym skarbem. Jak śpiewa na swojej najnowszej płycie Grzegorz Turnau: „choć nie pachnie, kształtu nie ma, nikt nie dotknął go ni raz, skarb każdego pokolenia, mamy czas! mamy czas!” I czasem żałuję, że pieniądz to nie czas i nie można zakupić dodatkowej godziny w ciągu dnia, żeby zmieścić się ze wszystkimi planami i marzeniami. 

W świecie instant, w którym żyjemy, może nam się wydawać, że cenimy nasz czas. Nie potrafimy czekać, wszystko chcemy mieć na wczoraj. Wydaje nam się, że każda chwila powinna być wykorzystana. Ostatnio kilka razy obił mi się o uszy cytat Earla Nightingale, który mówił: „Nigdy nie rezygnuj z celu, tylko dlatego, że osiągnięcie go wymaga czasu. Czas i tak upłynie”. To, co prawdziwie wartościowe, wymaga dojrzewania i nabierania smaku. Nie da się tego dostać od ręki, a efekty może dostrzeżemy po latach. Wiele razy też w życiu kierowałam się podobną maksymą, przypominając sobie, że czas nie był stracony, nawet jeśli do tego zamierzonego celu nigdy nie doszłam. Sama droga, na której się rozwijałam, nieustannie uczyłam, poznawałam siebie, był już wart ruszenia w nią, choćbym dotarła zupełnie gdzieś indziej niż zakładałam.

Jednocześnie wydaje się, że choć świadomie dostrzegamy wartość tego najcenniejszego zasobu, w jakiś przedziwny sposób ciągle go trwonimy. Chyba nigdy w historii nie przeskrollowaliśmy tyle cennych chwil, nie zaniedbaliśmy tak bardzo relacji na rzecz robienia kariery i innych „ważnych” rzeczy. Nigdy wcześniej tak bardzo nie baliśmy się tego, że coś nam umknie i nie prześladowało nas wrażenie, że choćby moment bezczynności sprawi, że rozleci nam się świat. Powoli tracimy zdolność kontemplacji, patrzenia w gwiazdy, marzenia, refleksji, a może najbardziej zwyczajnej nudy, która pozwoliłaby naszym umysłom na choć odrobinę wytchnienia.

Krótki jest czas dany nam tu na ziemi. Kiedyś u kresu życia, kiedy będziemy się zastanawiać czy dobrze go wykorzystaliśmy, nie będziemy oceniać jak bardzo byliśmy produktywni i ile zadań, miejsc i wrażeń odhaczyliśmy. Spojrzymy wtedy raczej na chwile spędzone w bliskości z ludźmi, Bogiem i samym sobą. Zdamy sobie sprawę z tego, że czas jest jedyną walutą, którą można zamienić na miłość. 

Dzień Nauczyciela to taki dzień, kiedy wszyscy w naszym szkolnym światku przypominają sobie, że ważne jest bycie wdzięcznym. Uczniowie i dyrekcja dziękują nauczycielom, ale i my w tym dniu myślimy dużo bardziej o tym, co piękne, satysfakcjonujące i dające nadzieję, a mniej o tym co na codzień jest naszą frustracją. Przyznam, że wiele rzeczy już w życiu robiłam i nigdy wcześniej nie zdarzyło mi się doświadczać tak ambiwalentnych uczuć związanych z moją pracą. Jako nauczycielka potrafię jednego dnia mieć wszystkiego dosyć i w myślach składać już wypowiedzienie, a kolejnego dnia spojrzeć w zafascynowane oczy ucznia, któremu właśnie udało się rozwiązać trudne zadanie i uznać, że mam najwspanialszą pracę na świecie. 

Tymczasem moja nowa klasa bije rekordy docenienia w gronie pedagogicznym, co nieustannie mnie zaskakuje. Jeśli wchodzisz do pokoju nauczycielskiego i kilku nauczycieli ma nieodpartą chęć opowiedzieć o tym, jak to się doskonale pracuje z twoimi uczniami, to wiedz, że to nie jest stan naturalny. Od mojej 1A dostałam świeczkę o bajecznie cynamonowym zapachu i herbatkę o nazwie „eliksir szczęścia”, co chyba dobrze obrazuje fakt, że niesamowite mnie szczęście spotkało, że znowu trafiła mi się fantastyczna klasa.

Dzisiaj też wysłuchałam bardzo wzruszającej przemowy naszej byłej polonistki, której dziękowaliśmy za wiele lat pracy. Przypomniała ona o tym, że w każdym uczniu drzemie nieodkryty potencjał, a my mamy ten przywilej, że możemy go pomóc odkrywać. Poza tym utwierdziała mnie w przekonaniu, że życzliwość i uśmiech są czasem wiele więcej warte na drodze tego młodego człowieka niż jakakolwiek wiedza, którą możemy w niego wlać. 

Wszystkiego najlepszego mojej nauczycielskiej braci. Niech nam się coraz lepiej dzieje w tej szkolnej rzeczywistości 🙂

Nasz świat stał się po brzegi wypełniony słowami. Pada ich często zbyt wiele, bo potrafią ranić, oceniać i dzielić. Otacza nas nieustanna fala komentarzy, relacji, analiz i uwag, z czego tylko niektóre budują i inspirują. Wobec tego, że każdy ma dziś możliwość nieograniczonej wypowiedzi, mam ochotę po prostu zamilknąć na każdy temat. Wielokrotnie zadaję sobie pytanie „po co pisać?”, skoro wszystko zostało już napisane. Może już tylko po to, by tworzyć sztukę, by wyrażać podziw, by nazywać piękno, podobnie jak malowanie obrazu?  

Pod koniec wakacji w długiej trasie samochodem przesłuchałam audiobook „Światłoczułość” Jakuba Jarno. Pozytywne recenzje tej książki nie są przesadzone, bo autor rzeczywiście potrafi z pasją oddać rzeczywistość świata. W dodatku rzeczywistość niezwykle trudną, wojenną, okrutną. A czyta się z ciekawością, dostrzegając światło, celebrując dygresje i barwne opisy, czując że jest coś więcej tam, gdzie po ludzku widać tylko śmierć. Dobrze, że ktoś jeszcze potrafi skomponować ucztę z liter i zdań, analogii i znaczeń. Zatem i ja zatęskniłam za pisaniem, choć tak trudno mi to przychodzi w świecie utopionym w nadmiarze słów.

Życie coraz głośniej domaga się od nas ciszy i zatrzymania w wirze przebodźcowania treściami, ale jednocześnie zaprasza do tego, by ta cisza wypełniona była treścią, sensem i nadzieją. Dzisiaj, kiedy po miesiącu szkolnego szaleństwa, mój organizm postanowił się zbuntować i poprzekładać moje liczne plany na weekend, zatapiam się w ciszy i wspominam sobie czas kontemplacji pośród mazurskiej przyrody. Myślałam wtedy m.in. o tym, że całe szczęście świata można zamknąć w prostych gestach, zwyczajnej obecności i małych radościach. Wcale nie potrzeba zbyt wielu słów.   

Ostatnie dni są dla mnie trudne. Znalazłam się na wojnie, w której dla wielu „ci drudzy” jawią się jako zło wcielone. Niestety mało zostało z postawy ewangelicznej u tych, co mieli Ewangelię na ustach i niebardzo tolerancyjni okazali się ci, co występowali z toleracją na sztandarach. A po środku my – ci, którzy zawieszeni w próżni między informacyjnymi bańkami, zalewani jesteśmy nienawiścią z obu stron barykady; ci, którym w codziennych rozmowach przychodzi bronić jednego i drugiego frontu; ci, którzy nadal mają szacunek do każdego, bez względu na to gdzie postawili krzyżyk i do tych, którzy w niedzielę poszli na lody zamiast stawiać krzyżyki; ci, którzy wcale nie cieszą się wysoką frekwencją, bo wiedzą, że stoi za nią przekonanie, że jak wygra „ten drugi”, to trzeba się będzie zacząć pakować. Nie mam pojęcia ilu nas jest – może garstka, a może całe miliony. Czuję dzisiaj jednak ciężar odpowiedzialności na naszych barkach, by być pomostem, który sprawi, że posklejamy ten kraj na pół pęknięty.

Od jakiegoś czasu wciągnęłam się w układanie puzzli. Podoba mi się jak z chaosu przeróżnych kawałków powstawać zaczyna całość, która ma sens. Fascynują mnie te momenty, kiedy wydaje się, że musiałam pogubić jakieś emementy, bo na pewno nic nie pasuje w miejscu, na które patrzę, a za chwilę okazuje się, że jednak coś się znajduje. Albo ten moment, kiedy dwa ułożone większe kawałki w zaskakujący sposób nagle zaczynają się ze sobą łączyć. Wtedy uświadamiam sobie, że coś co mentalnie wydawało mi się niesamowicie daleko, może być bliskie, na wyciągnięcie ręki. Dotyczy to każdego „innego” w naszym życiu. Tego, kto inaczej myśli, ma inną wrażliwość, inaczej przeżywa rzeczywistość. Jeszcze bardziej jednak dotyczy Boga, który jest tak bardzo inny od nas, jak to tylko możliwe – On Stwórca, a my stworzenia. Jego myśli nie są naszymi myślami, ani nasze drogi Jego drogami (por. Iz 55,8-9), a jednak On nas nigdy nie porzuca. On potrafi kochać, choć każdego dnia ciągle na nowo nie żyjemy tak, jak On by tego chciał. 

Co teraz robić w tej podzielonej rzeczywistości? Może czasem wyłączyć telefon i poukładać puzzle? Może czasem bardzo na serio pomodlić się o jedność? A może po prostu robić swoją robotę i małymi kroczkami udowadniać, że świat jest o wiele piękniejszy niż kreują go media? Ja np. w czwartek będę miała zaszczyt i przyjemność powiedzieć kilka słów do młodych przed bierzmowaniem. I sama sobie przypomnę, że On jest większy od wszystkiego co może nas dzisiaj niepokoić.   

Już dzisiaj kardynałowie zbierają się, by wkrótce dokonać najważniejszego wyboru, który raz na kilkanaście lat staje przed Kościołem i który określi kierunek jego rozwoju na najbliższe dekady. Czy decyzja ta zostanie podjęta pod wpływem Ducha Świętego? Nie mam wątpliwości. Czy kardynałowie będą kierować się czasem partykularnymi interesami, próbując przeforsować swoją wizję Kościoła? Owszem, z pewnością. Można by pomyśleć, że perspektywy te się wykluczają, a jednak tak właśnie wygląda współpraca Boga i człowieka od samego początku stworzenia. Nasza Biblia nie spadła nam z nieba, ale została spisana przez ludzi, którzy byli przedstawicielami swoich czasów, zakorzenieni w kulturze, ze swoimi historiami, nadziejami i światopoglądem. A jednak wierzymy, że Duch Święty działał w nich z całą swą mocą i nazywamy to natchnieniem. Podobnie w Dziejach Apostoskich widzimy jak Apostołowie nie mają zawsze pełnej jasności na temat tego jaką podjąć decyzję. Muszą szukać, rozeznawać, konsultować i potem żyć z niepewnością czy może jednak nie wybrali źle. W tym jednak jest całe piękno bycia stworzeniem, które dostało tyle wolności i odpowiedzialności, że może z samym Stwórcą współpracować. 

Czasami bywa tak, że ta złożona rzeczywistość jest znacznie trudniejsza dla tych, którzy te decyzje przyjmują, niż dla tych co je podejmują. Łatwiej bowiem z najepszymi intencjami zabrać się za proces wsłuchiwania się w głos Boga, niż zaufać, że ten mój bliźni (nie daj Boże przełożony) rzeczywiście nie kierował się swoimi lękami, interesami, uprzedzeniami i niedojrzałością. A przecież właśnie tak mogło być! Warto wtedy mieć w głowie złotą zasadę mówiącą: „Bogu nie zawsze podobają się decyzje przełożonych, ale zawsze podoba Mu się, kiedy w posłuszeństwie je wypełniamy”. 

Myśląc o kolejnym papieżu, jak pewnie każdy, mam swoje nadzieje i obawy. Osobiście wolałabym, żeby kolejny pontyfikat był kontynuacją franciszkowej wrażliwości, czułości i otwartości. Może jednak być zupełnie odwrotnie i przyjdzie mi mierzyć się z decyzjami, które nie będą po mojej myśli i wypowiedziami, z którymi po ludzku nie będę się zgadzać. Nie przestanę jednak wierzyć, że ktokolwiek zasiądzie na stolicy Piotrowej, będzie miał mandat z Góry, bo to, co dziać się będzie za chwilę za zamkniętymi drzwiami konklawe, to nie demokratyczne wybory wprawnego polityka, który przekona do siebie większość, ale inspirowany powiewem Ducha Świętego tajemniczy proces współpracy stworzeń ze swoim Stwórcą. Kardynałowie w tym procesie pozostają ludźmi, więc nasza modlitwa należy im się jak psu buda. Ja nie zamierzam ich w tym zawieść! 

Wielki Post zaczęłam wczoraj uroczyście na Rakowieckiej wraz z Arcybiskupem Adrianem Galbasem. Padło tam sporo inspirujących słów, szczególnie w kontekście postu, modlitwy i jałmużny. Mnie jednak zatrzymało kilka niespodziewanych wątków.

Arcybiskup mówił o tym, że kiedyś natknął się na kurs angielskiego o nazwie „dla wiecznie początkujących”, czyli dla tych, którzy ciągle zaczynają i nie mogą pójść dalej, bo się zniechęcają i porzucają dobre praktyki. Zachęcał do zrobienia kroku, aby spróbować wyjść choć trochę do przodu, by nie zaczynać ciągle od nowa. Pomyślałam sobie, że jest w tym jakaś mądrość, żeby nie pozwolić sobie na zniechęcenie i acedię, ale z determinacją szukać duchowego pokarmu w tym czasie. Kiedy wróciła do domu, wyświetliło mi się zaproszenie na rekolekcje wielkopostne prowadzone przez Krzysztofa Pałysa, dominikanina, którego bardzo cenię. Rekolekcje te zatytułował „dla początkujących”, bo przecież bez względu na staż chodzenia za Jezusem, wszyscy jesteśmy uczniami i powinniśmy zawsze myśleć o sobie jako ci na poczatku drogi i zawsze w pokorze uznawać, że nie wiemy, nie rozumiemy i nie możemy mieć pewności. W świetle różnych wydarzeń w ostatnim czasie, pomyślałam sobie, że jest w tym mądrość jeszcze większa.

Ostatecznie uśmiechnęłam się serdecznie myśląc o tych dwóch skrajnie przeciwnych wielkopostnych propozycjach, które jednak mogą okazać się zaskakująco spójne i wcale nie muszące się wykluczać. Pomyślałam sobie jak wspaniale różnorodny jest nasz Kościół i jak często różne drogi są każdemu z nas potrzebne. O tym też pisałam w pierwszym rozważaniu z cyklu Wielki Post z The Chosen, pokazując, że każdy ma swoją unikalną drogę na ten specjalny czas z Jezusem.

To jednak, co poruszło mnie najbardziej to pieśń na zakończenie. „Oto ona, oto ona, nieskończona czułość mojego Boga” – z tymi słowami wyśpiewywanymi pięknie przez nasz chór, Arcybiskup opuszczał sanktuarium Andrzeja Boboli, po drodze błogosławiąc wszystkich i przybijając piątkę dziewczynce w pierwszej ławce. Wtedy dotarło do mnie o czym jest ten Wielki Post. Nie o tym, żeby teraz coś osiągnąć, odpokutować, udowodnić coś Bogu i sobie. Nie o tym, żeby usłyszeć wiele mądrych słów na rekolekcjach i próbować je wcielać w życie. Nie o tym też, by zapełnić swój kalendarz pobożnymi praktykami. Wielki Post jest o czułości Boga i o tym żeby zrobić radykalnie wszystko, by się z nią spotkać. I temu ma służyć post, czyli zrezygnowanie z tego co może od tej czułości odciągać; modlitwa, czyli danie Bogu przestrzeni na okazanie tej czułości; i jałmużna, czyli praktyczne poszerzanie serca i przekazywanie tej czułości dalej.

 Pięknego czasu życzę Wam i sobie 🙂