Koniec roku, jak zawsze, jest czasem, w którym ocieram się o szaleństwo. Sesja na studiach, milion papierów w szkole, przygotowania do zakończenia, wycieczki, a to wszystko już na oparach sił. Pisanie bloga jakoś się nie łapało do spraw ważnych i pilnych. Miałam poczucie balansowania między „zdążę” a „nie zdążę”, ale ostatecznie bez utraty kontroli nad rzeczywistością. Pamiętam jednak wiele momentów mojego życia kiedy goniące mnie deadliny (często takie, które sama sobie narzuciłam), sprawiały, że traciłam z oczu to, co najważniejsze. Dobrze więc rozumiem o czym w tej piosence śpiewa Kwiat Jabłoni:
Zasnęłam na trawniku Chciałam tylko na sekundę To nie miała być godzina ani dwiе
Zasnęłam na trawniku Trzysta rzeczy do zrobienia Przeciеż świat się nie zmienia kiedy śpię
Zasypianie w każdych możliwych warunkach, nawet bez specjalnego zmęczenia, jest raczej moją mocną stroną, ale pamiętam też takie momenty kiedy te 300 rzeczy do zrobienia odbierały mi na tyle siły, że nie byłam w stanie funkcjonować. Choć dzisiaj nadal robię dużo, to nauczyłam się bardziej dbać o swój work-life balance i przede wszystkim inwestować w spotkania i relacje ponad zadaniami do zrobienia. Kluczowy jednak wydaje się tu ostatni werset. Czy rzeczywiście świat się nie zmienia kiedy śpię? Czy wszystko jest na mojej głowie i nie mogę ani na chwili wypuścić niczego z rąk? Czy bez mojego udziału Bóg nie może działać? A przecież: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo” (Mk 4,26-29) I to jest jedna bardzo ważna prawda – moje działanie to tylko kropla w morzu wszechświata i czasem nie ma znaczenia jak dużo zrobię, ale raczej to czy będę w pełni obecna tu i teraz. Za kilka dni wybieram się na swoje rekolekcje, które w tym roku będą trwały aż miesiąc. Wyłączę telefon, nie będę kontaktować się z nikim poza Duchem Świętym i kierownikiem duchowym, a już tym bardziej nie będę działać i załatwiać żadnych spraw. I wiecie co? Świat się dalej będzie kręcił, rozwijał i fantastycznie działał beze mnie 😉
Drugim, o czym warto pamiętać, to fakt, że nie koniecznie wszystko musi być zrobione. Ostatnio odkrywam, że bycie Marią, a nie Martą, polega częściowo na tym, żeby przyjąć z pokorą, że nie wszystko zdążę. I tak też jest ok. Nawet jak nie wszyscy będą z tego zadowoleni, a w szczególności ja sama. Od dłuższego czasu priorytetem są dla mnie spokojne poranki, kiedy mam czas dla Jezusa i spotkania z ludźmi, które dają mi życie. Mając takie źródła do czerpania, można działać nawet na wysokich obrotach.
Jest już późny wieczór
Wiem, że mam nieodebrane, no przepraszam cię Ja miałam słodki sen Że nie ma mnie tu wcale Że jestem niebem i trawnikiem i tym drzewem No wybacz proszę, że
Zasnęłam na trawniku
Druga połowa tej piosenki budzi we mnie wspomnienia najtrudniejszych czasów, kiedy lista zadań była tak długa i czas tak ściśle zaplanowany, że modliłam się by nigdzie nikogo po drodze nie spotkać, żeby przypadkiem nie stracić cennych minut, bo oznaczało to zwykle straty nie do odrobienia. To stan, w którym rzeczywiście miałam ochotę zniknąć – stać się niebem, trawnikiem i drzewem, żeby już nikt ode mnie nic nie chciał. To jest bardzo niebezpieczny stan, w którym powinny zapalić się wszystkie czerwone lampki, bo zwykle nie jest oznaką heroicznego działania dla innych, ale pychy, która każe wszystko brać na swoje barki.
W ostatnich miesiącach było intensywnie, nie przeczę. Na pewno się nie nudziałam. Podsumowując jednak ten kończący się rok, muszę przyznać, że nie zasnęłam na trawniku. I bardzo mnie to cieszy 🙂
Trwamy jeszcze w okresie wielkanocnym, a zmartwychwstanie nieodłącznie kojarzy się ze świtem. To właśnie o poranku pierwszego dnia tygodnia kobiety, a wśród nich na pewno Maria Magdalena, poszły zaopatrzone w wonności, by dopełnić czynności pogrzebowych Jezusa. Nie spodziewały się niczego spektakularnego, a jednak były pierwszymi świadkami najważniejszego wydarzenia w historii świata. Czemu poszły tak wcześnie? Przecież szły do umarłego… a jednak była w nich jakaś pozytywna niecierpliwość, która nie pozwalała im czekać.
Minęło już ponad pół roku od kiedy, zainspirowana najpierw napotkanym przypadkowo fimikiem od Przeciętnego Człowieka, a potem jeszcze utwierdzona w swojej decyzji przez Adama Szustaka, zaczęłam wstawać codziennie o 5:00 rano. Z początku wydawało się to szaleństwem, ale z czasem okazało się być prawdziwym luksusem pośród zabieganej codzienności. Poranny krótki trening, spokojna długa modlitwa, śniadanie bez pośpiechu – ta rutyna odmieniła moje życie na zawsze. Pozwala mi ona zacząć dzień od bycia Marią, kiedy przez cały dzień trzeba ogarniać zadania po martowemu. Czasem jakieś wieczorne imprezy i wyjazdy zaburzą mi mój rytm, ale z przyjemnością wracam do niego, gdy tylko mogę.
Miałam kilka dni temu przyjemność obejrzenia filmu Perfect Days, którego fabuła jest tak prosta, że nawet nie da się jej zaspoilerować. Opowiada o Hirayamie, mieszkańcu Tokyo, który wstaje codziennie o świcie, by sprzątać miejskie toalety, ale potrafi z taką uważnością przeżywać swoją monotonną codzienność, że staje się ona źródłem szczęścia i radości. Jest w nim coś z tej Marii Magdaleny, która idzie by wykonać to, co do niej należy, a w zamian otrzymuje niesamowite spotkanie i ważną misję. Hirayama niewiele mówi, ale jego cicha obecność i zwyczajne proste gesty wprowadzają światło w życie innych. Czy nie o to właśnie chodzi w byciu światłem dla świata?
Wczoraj przypadkowo zerknęłam na obrazek z moich ostatnich rekolekcji. Jest tam kilka haseł, które przypominają mi o tym, do czego Pan Bóg zapraszał mnie w kolejnym roku mojego życia. Z pewnym zaskoczeniem przeczytałam tam dwa proste słowa: „przebóstwienie codzienności”. Jeśli prawdziwie spotkamy Zmartwychwstałego w naszym życiu, to będzie On objawiał swoją moc w najbardziej przyziemnej i monotonnej rzeczywistości, jaka nas otacza, sprawiając, że wszystko będzie małym cudem. Jestem przekonana, że tak trzeba żyć! 😉
p.s. Jakby ktoś jeszcze chciał pomodlić się Drogą Światła, to zapraszam 🙂
Późny środowy wieczór, klub Stodoła. Śpiewam z zaangażowaniem kolejne hity Kwiatu Jabłoni na (jak zawsze) doskonałym koncercie. Nagle na zegarku odczytuję wiadomość od Janka, mojego ucznia: „Jestem jeszcze w trakcie czytania, ale chciałem powiedzieć, że wow, naprawdę niespodziewanie porusza mnie ten komiks i czuję jak mój duch się buduje gdy go czytam!”. Dla mnie, jako psychofanki The Chosen, to był miód na serce. Czyli jednak forma komiksowa ma szansę trafić do młodych! To były świetne wieści.
Komiks dostałam do recenzji w ramach mojego zaangażowania związanego z serialem, ale przyznam, że nie zareagowałam entuzjastycznie. To jest forma zupełnie nie z mojego świata, więc nie miałam pojęcia co miałabym o komiksie napisać. Szybko jednak olśniło mnie, że przecież nie muszę robić tego sama! Mam na wyciągnięcie ręki wspaniałą młodzież, którą na co dzień spotykam w mojej pracowni informatycznej, a teraz potrzebowałam ich do tej misji specjalnej. Wrzuciłam na Librusa informację, że szukam fanów komiksów i już po 5 min miałam dwa zgłoszenia. Nie zawiedli mnie!
Komiks trafił w sumie do czwórki uczniów i uczennic. Maja napisała, że „jest sympatyczny i godny polecenia zarówno dla wielbicieli
serialu, jak i laików Biblii, a jego forma ciekawa, szczególnie dla osób młodszych, które być może nie miały okazji Ewangelii przeczytać”. Maja podzieliła się też tym, co ją osobiście poruszyło: „Z historii wspomnianych uczniów, moją ulubioną jest droga Marii Magdaleny, bo wzrusza, a także pokazuje wagę i znaczenie słowa w życiu człowieka”. Uczniowie byli też krytyczni. Czytali zatem z uwagą 🙂 Wyłapali trochę błędów redakcyjnych i niespójności. Tym bardziej ucieszyła mnie więc taka opinia Tymka – zagorzałego fana komiksów: „Mimo wielu wad, muszę przyznać, że była to dla mnie przyjemna odskocznia od komiksów, które najczęściej czytam i przyjemnie mi się patrzyło na to jak relacje Jezusa i jego uczniów rozwijają się na przestrzeni całej tej historii”. Nabrałam nadziei, że ta kolejna odsłona pokazywania Jezusa jako prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka zapali serca młodych, tak jak kilka lat temu poruszyła mnie, choć przecież już wtedy dobrze znalałam Ewangelię i zdawało się, że niewiele mnie może zaskoczyć w tej historii.
Jeśli szukacie prezentu na bierzmowanie albo komunię, to może to być dla kogoś piękny początek przygody z Jezusem 🙂 Komiks można kupić tutaj.
W temacie The Chosen polecam jeszcze świeżutki Podcast Jezuicki i nieustannie zapraszam na nasze weekendowe rekolekcje w Falenicy, które już w weekend po Bożym Ciele na przełomie maja i czerwca!
JEZUS W OCZACH TYCH, KTÓRZY ZOSTALI PRZEZ NIEGO WYBRANI
Ich życiowe sytuacje wydawały się beznadziejne… Maria Magdalena, której duszą zawładnęły demony…
Szymon i Andrzej, gnębieni przez rzymskiego okupanta… Mateusz, który nie miał na tym świecie nikogo prócz wrogów…dopóki nie pojawił się Jezus.
The Chosen. Wezwani po imieniu- to komiks oparty na uwielbianym przez miliony widzów kultowym serialu telewizyjnym. To próba rekonstrukcji wydarzeń ewangelicznych i losów uczniów Jezusa pokazanych w pierwszym sezonie serialu. Niezależnie od tego, czy znasz film, czy też jeszcze go nie widziałeś, zapraszamy do spotkania z wyjątkowym bohaterem widzianym oczami tych, którzy znali Go najlepiej.
W ostatnich dniach w Liturgii Słowa często słyszymy Jezusa mówiącego o „swojej godzinie”, która jeszcze nie nadeszła lub która właśnie teraz nadchodzi. Powoli zbliżamy się do momentu, kiedy wspominać będziemy najważniejszą godzinę w dziejach świata – tę w której Mesjasz, umierając na krzyżu, dokonał dzieła odkupienia. My w naszym życiu też mamy nasze „godziny” – decydujące momenty, które zmieniają bieg naszej osobistej historii. To nie zawsze są przyjemne chwile i może tak jak Jezus chcielibyśmy by nie musiały nadchodzić, ale w przedziwny sposób są one konieczne, by uczyć nas miłości. Bardzo często, jak śmierć Jezusa, wcale nie są dostrzegalne dla większości świata. A czasem dla nas również nie są łatwe do rozpoznania, bo bywa, że najważniejsze rzeczy dzieją się w tym co zwyczajne, codzienne, z pozoru nic nie znaczące, kiedy albo wybieramy większe dobro albo go nie wybieramy.
Godzina to długo czy niedługo? Dobrze wiemy jak czas potrafi być względny. Godzina z przyjacielem potrafi trwać tyle co dwie minuty, a godzina w kolejce do urzędu tyle co dwie doby. Nawet w szkole moja godzina lekcyjna dłuży się czasem w nieskończoność i patrzę z wytęsknieniem na zegarek, żeby już w końcu zadzwonił dzwonek, ale są takie lekcje, kiedy aż furczą klawiatury od wytężonej pracy i przerwa zaskakuje zarówno mnie jak i uczniów. Z niedowierzaniem wydaję wtedy z siebie okrzyk: „to już koniec!?” W momentach kiedy zdaję sobie sprawę z tego subiektywnego odczuwania, przypominam sobie zawsze Izajasza: „Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi.” (Iz 55,8-9) Chciałoby się dopowiedzieć: „Mój czas nie jest waszym czasem”. On nie tylko liczy inaczej, ale też potrafi czas rozciągać i zatrzymywać albo dramatycznie przyspieszać. Wielokrotnie doświadczyłam tego, że jeśli Jemu powierzę swój kalendarz, to w przedziwny sposób ze wszystkim zdążę. Przede wszystkim jednak, ufając w Jego plan, w pokoju serca oczekiwać mogę na wypełnienie obietnic, które wydają się być zapomniane. „Niech zaś dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia.” (2 P 3,8-9)
W ostatnich tygodniach miałam okazję uczestniczyć w modlitwie o nazwie „godzina święta z Getsemani”. Okazuje się, że jest ona odprawiana w Bazylice w Getsemani w każdy pierwszy czwartek miesiąca i jest czuwaniem wraz z Jezusem w Ogrójcu – odpowiedzią na rozdzierający serce wyrzut wobec uczniów: „jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?” (Mt 26,40) Podczas godzinnej Adoracji rozważa się wydarzenia z Ogrodu Oliwnego, śpiewa pieśni pasyjne i trwa w ciszy, po prostu będąc przy Nim. Jest jeden piękny moment tej modlitwy, który szczególnie zapadł mi w serce: rozsypanie wokół Najświętszego Sakramentu płatków róży, co ma symbolizować krople krwi, przelanej z czystej miłości. Tylko w tym kontekście warto rozważać mękę Jezusa – wdzięczności za to, że oddał za mnie życie. Wtedy ta godzina staje się godziną miłości. Takich ostatnich dni Wielkiego Postu sobie i Wam życzę.
Dzisiejsza Ewangelia jest jedną z tych, które bardzo lubię. Z jednej strony jest to piękny przykład tego jak w Ewangelii Marka postrzegani są uczniowie, którym Jezus ciągle wypomina brak wiary i tępotę umysłu, a z drugiej strony mam wrażenie, że doskonale oddaje on sytuację człowieka nieustannie zajętego nie tym, co trzeba. Jezus z wyrzutem kieruje do Apostołów pytanie: „Nie pamiętacie, ile zebraliście koszów pełnych ułomków, kiedy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy?”. Mam wrażenie, że doskonale rozumiem ten zawód w Jego głosie, bo przecież tyle razy udowodnił już, że panuje nad każdym aspektem tego świata, a tu znowu musi przypominać o tej oczywistości. Nie trudno jednak nie wczuć się równocześnie w to, co przeżywają uczniowie, bo tu i teraz zabrakło im chleba, więc zapewne trzeba znaleźć winnych tej sytuacji i spróbować poszukać racjonalnego rozwiązania. Wydaje się jednak, że tego, czego zabrakło im bardziej niż chleba, była perspektywa. Jakby choć na chwilę złapali dystans, to zobaczyliby jak absurdalna jest troska o cokolwiek kiedy Jezus jest przy nich.
W ostatnim czasie sesji i zaliczeń na studiach miałam okazję przeczytać kilka inspirujących myśli Karla Rahnera z „Podstawowego Wykładu Wiary„. Pisał on dużo właśnie o transcendentnej perspektywie człowieka, która często ginie w chaosie codziennych obowiązków, trosk i przyjemności, a przecież stanowi podstawę naszej egzystencji. Rahner pisze o ludziach, którzy zatopieni w materialnej rzeczywistości nie dopuszczają do siebie myśli o tym, co ją przekracza, ale też o tych, którzy zdają sobie sprawę z tego, że najważniejsze pytania egzystencjalne wymagają jakiejś odpowiedzi, ale przekonani są, że jej nie znajdą i ostatecznie przyznają, że w związku z tym wszystko co robią nie ma większego sensu. Tragizm takiej sytuacji budzi we mnie ogromne pokłady współczucia, ale też przypomina o tym, że stawianie pytań i szukanie odpowiedzi powinno być priorytetem i nie mogę go zostawiać na chwilę kiedy w końcu znajdzie się czas. Rahner pisze też o tym, że człowiek jest bytem nieskończonego horyzontu i im więcej odpowiedzi znajduje, tym bardziej ten horyzont się oddala. Każda odpowiedź jest zawsze początkiem nowego pytania. To zła wiadomość dla tych, którzy chcieliby w końcu dojść do poznania wszystkiego i móc ogłosić, że znaleźli, ale to bardzo dobra nowina dla tych, którzy zafacynowani odkrywaniem coraz to nowych terenów życia, nieustannie wpadają w zachwyt nad tym co nadal niepojęte.
Jutro rozpoczynamy Wielki Post. To czas ważny, który pewnie większość z nas chciałaby dobrze wkorzystać na przygotowanie się do świętowania Zmartwychwstania. Czy to nie właśnie teraz jest najlepszy moment, żeby szykować swoje serce do wieczności i odkrywać transcendencję w swoim życiu? A jednak mam wrażenie, że zbyt często staje się to czas postanowień o tym czego robić będę więcej, a czego mniej; co będę jeść i czego nie będę pić; co będę czytać i czego nie będę oglądać. Tymczasem może chodzi właśnie o to, żeby znaleźć czas na spokojne złapanie perspektywy wieczności i odkrycie, że zajmowanie się chlebami jest może ważne i potrzebne, ale tylko przez chwilę naszego dnia. Reszta niech będzie wypełniona tęsknotą za Nim i wiecznością oraz stawianiem pytań o to, co przekracza codzienną rzeczywistość. Nie zawsze po to, żeby znaleźć odpowiedzi, ale czasem po to tylko, żeby wpaść w zachwyt nad tym co niepojęte.
Jeśli szukacie konkretnych inspiracji, to zapraszam na kolejny cykl z The Chosen na Modlitwie w Drodze. Ten serial wiele razy pozwolił mi zmienić patrzenie i poszerzyć swój horyzont o kolejne pytania. Może i Wam posłuży 🙂
„W życiu najważniejsze są relacje” – to zdanie pojawia się na różne sposoby od samego początku tego roku. Myślę o nim w kontekście tego w co inwestuję swój czas, tego co chciałabym najbardziej przekazać moim uczniom, tego co jest moją nadzieją na całą wieczność. Do ostatnich wypowiedzi papieża o nadziei na puste piekło chciałoby mi się dopowiedzieć, że to przecież nade wszystko nadzieja na pełne Niebo! Chcę ufać, że każdy, bez względu na swoją historię i wybory na ziemi, będzie miał szansę spojrzeć w oczy Jezusowi i dać się pociągnąć Miłości na wieczność, a to wiąże się z moją osobistą nadzieją na spotkania z nieprzyjaciółmi. Głęboko wierzę, że wszystkie nasze trudne relacje na ziemi wynikają z nieumiejętności kochania (mojej lub drugiej osoby), a przecież właśnie po to jest czyściec, by móc się w tym kochaniu wydoskonalić. Kiedy myślę o wieczności, to chciałabym nie tylko mieć czas dla tych, z którymi czasu mi ciągle mało (tak, wiem, w wieczności czasu nie będzie w ogóle, ale jakoś jeszcze mój mózg tego nie ogarnia i nie umie sobie wyobrazić 😉 ), ale też móc poznać tych, z którymi mi trudno i odkryć w nich nieskończone piękno, które Bóg w nich złożył, a którego póki co nie umiem dostrzec. Królestwo Boże, które już teraz jest pośród nas, objawia się w każdym geście miłości jakiego doświadczamy, ale rozkwitnie w pełni, kiedy wszyscy będziemy do tej miłości zdolni. I cóż to będzie za wieczne świętowanie! 🙂
O relacjach na co drugiej stronie możecie też przeczytać w pierwszej książce Przemka Wysogląda SJ, która jest tak pięknie wydana, że niewątpliwie wiara rodzi się z samego patrzenia, ale czytać też warto 😉
Wszystkie relacje wymagają straty. Trzeba z czegoś zrezygnować – z meczu, ulubionego serialu czy chwili samotnego odpoczynku – by być dla drugiej osoby. Dobrze jest robić dobre rzeczy, ale o wiele lepiej robić je razem! Kiedy chcę się z kimś spotkać, to czasem muszę nawet zrezygnować z jakichś form pobożności czy długich modlitw. Relacje są w życiu najważniejsze. To o nie zapyta nas Bóg na kóncu życia.
Cytat ten pochodzi z początku rozdziału zatytułowanego „Duchowość LEGO”, w którym Przemek zachęca do przeżywania rzeczywistości jak dziecko: bez oceniania, bez komplikowania, ufnie i prosto. Kiedy dziecko jest pochłonięte zabawą klockami, to staje się ona dla niego całym światem, a my tak często mamy serce podzielone między różne sprawy i tak trudno nam być tu i teraz. Duchowości LEGO nieustannie się uczę.
Nie mógł mi się ten rozdział nie skojarzyć z kolejną piosenką Kwiatu Jabłoni. „Lego” z zupełnie innej strony, ale też opowiada o relacjach, a w szczególności o tym, że tak często się w nich ranimy i czasem chcielibyśmy za wszelką cenę tego uniknąć. Być zrobionym z klocków Lego to marzenie o tym, by nie przeżywać wszystkiego, co w naszym wewnętrznym świecie ciągle komplikuje nam życie. Na tym właśnie jednak polega całe piękno przyjaźni, że możemy się tym poplątanym światem podzielić i przeżywać go razem. To wymaga odwagi, gotowości do bycia zranionym, rezygnacji z siebie… ale w zamian daje smak Bożego Królestwa na ziemi i nic piękniejszego na tym świecie nie ma.
Na niebie grzmi
Od wiatru lecą łzy
Już dawno bym się rozsypał, gdyby nie ty
Na niebie grzmi
Wali z całych sił
Jeśli chcę, do ciebie muszę iść
Pierwszego stycznia już po raz 57 obchodzimy Światowy Dzień Pokoju. W ostatnich latach chyba z coraz większą determinacją wypowiadamy nasze modlitwy o pokój na świecie, bo nieuchronnie czujemy, że wojna staje się jedną z realnych opcji. Jak co roku na dzisiejszy dzień papież kieruje do nas słowo (znajdziecie tutaj) i tym razem jest ono skupione wokół szans i zagrożeń, jakie niesie sztuczna inteligencja. To, co ja z tego tekstu biorę dla siebie, to przypomnienie, że żadne systemy cyfrowe nie są bezstronnym i obiektywnym źródłem informacji, a jedynie wypadkową decyzji, myśli i intuicji konkretnych ludzi ze swoim systemem wartości i nastawieniem do świata. „Musimy pamiętać, że badania naukowe i innowacje technologiczne nie są oderwane od rzeczywistości i „neutralne”, lecz podlegają wpływom kulturowym. Jako że, są one w pełni działaniami ludzkimi, to obierane przez nie kierunki odzwierciedlają wybory uwarunkowane wartościami osobistymi, społecznymi i kulturowymi każdej epoki. Odnosi się to także do osiąganych przez nie rezultatów: właśnie dlatego, że są one wynikiem specyficznie ludzkiego podejścia do otaczającego świata, zawsze mają wymiar etyczny, ściśle związany z decyzjami tych, którzy projektują eksperymenty i ukierunkowują produkcję ku określonym celom. Dotyczy to również form sztucznej inteligencji.”
Możemy mieć obawy, że roboty kiedyś zyskają samoświadomość i zechcą zniszczyć naszą planetę, ale tu i teraz dzieje się to zupełnie nie spektakularnie, jak od lat, za pomocą broni, czołgów i bomb. Na całym świecie giną niewinni ludzie z powodu chciwości i obsesji władzy innych, a na naszym lokalnym podwórku to my sami sobie nawzajem robimy krzywdę. O tym będzie moja noworoczna refleksja, a w tle, już tradycyjnie, piosenka z najnowszej płyty Kwiatu Jabłoni 😉
Szczęśliwego Nowego Roku Życzymy sobie dzisiaj Uśmiechy mamy doczepione Bo trudno rok kolejny witać Gdy te poprzednie światem chwiały I opuściły nas w nastroju Że w wielkim niedowierzaniu Życzmy sobie pokoju
Mimo przerażającej rzeczywistości w różnych częściach świata, nasze uśmiechy dziś nie muszą być doczepione, ale mogą być całkiem naturalne i szczere, bo zawsze będzie istnieć napięcie między różnymi perspektywami. Może właśnie przeżywam coś trudnego i wydaje mi się, że nic dobrego już mnie nie spotka, a może jestem po doskonałym spotkaniu z przyjaciółmi i mam wrażenie, że życie jest niesamowicie piękne. Czasem spojrzę na to jak ludzie dokonują odkryć naukowych, pomagają sobie wzajemnie, poświęcają swój czas i pieniądze, by świat był lepszy i myślę sobie „ależ ludzie są dobrzy!”, ale za chwilę mój wzrok padnie na wojny, okrucieństwa, ludobójstwa, gwałty i rozboje. W mojej głowie w ciągu sekundy powstaje myśl: „ależ ludzie są podli!”. Wszystkie te rzeczywistości są jak najbardziej prawdziwe i co więcej, możemy być pewni, że współistnieć będą do końca czasów. Dopiero powtórne przyjście Chrystusa odmieni świat na zawsze i czasami nie pozostaje nic oprócz tego, by się o to modlić. Co nie oznacza, że nie mamy sobie życzyć pokoju, bo pokój na świecie jest nieodłącznie związany z pokojem serca każdego z nas.
Więc właśnie dzisiaj, chociaż na chwilę
Poczuć by się chciało, że
Wszystko będzie wybaczone
Mogę ruszyć w każdą stronę
Nie ma nic ważniejszego dla pokoju serca niż umiejętność wybaczania i przyjmowania przebaczenia. Moment, w którym powiemy drugiej osobie słowo „przepraszam” i usłyszymy, że zostało nam wybaczone, jest jednym z najcenniejszych momentów w każdej relacji, a kiedy usłyszymy w konfesjonale, że Bóg też odpuszcza nam nasze grzechy, to naprawdę możemy z nową energią ruszyć w każdą stronę. Jakiekolwiek zarzuty by nie stawiać spowiedzi usznej i zasadności wypowiadania przed obcym człowiekiem swoim najciemniejszych tajemnic, to właśnie potwierdzone przez Kościół i wypowiedziane głośno „idź w pokoju” jest najmocniejszym doświadczeniem miłosiernego Boga, jakie mamy dostępne na tym świecie. Trudno mi więc u początku kolejnego roku nie patrzeć z wdzięcznością na wszystkich wspaniałych spowiedników, którzy towarzyszyli mi przez lata mojej chrześcijańskiej drogi. Dziękuję!
Tak chcielibyśmy mniej się przejmować Mniej głupiej złości trzymać w głowach Której najwięcej do samych siebie Mamy, nie mogąc zacząć od nowa
Choć wybaczenie innym i przyjęcie przebaczenia jest czymś fundamentalnym, jestem przekonana, że właśnie wybaczenie samemu sobie może okazać się nie tylko najtrudniejsze, ale też decydujące o naszej wieczności. Dla Boga nie ma grzechu, który nie mógłby zostać wybaczony, ale Jego miłosierdzie trzeba jeszcze przyjąć. „Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł za nas śmierć, co więcej – zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami?” (Rz 8,34). On nie może, ale my sami, owszem. To bardzo wyrafinowana wersja pychy, która nie pozwala uznać, że jesteśmy słabi i pójść dalej z nadzieją, że Bóg będzie nas kształtował. Może to dla kogoś wezwanie na dzisiaj, by zapłakać razem ze św. Piotrem po jego zdradzie i pozwolić Jezusowi spojrzeć na siebie z miłością.
Oby nie minęły z wiatrem Me pragnienia nieodparte Żyły w czynie, a nie w słowie Tego właśnie życzę sobie
Oby nasze noworoczne pragnienia pokoju, nadziei i radości żyły w nas każdego dnia tego nowego roku i nie dały się przytłoczyć codzienności, która czasem będzie wydawać się nie do zniesienia. Najważniejsze, by nie skończyło się na pobożnych życzeniach, ale by te pragnienia realizować w praktyce. Ignacy mówi na samym końcu swoich Ćwiczeń Duchowych, że „miłość winno się zakładać więcej na czynach niż na słowach”(ĆD 230), bo nie polega ona na mówieniu tylko, że się kocha, ale muszą iść za tym konkretne gesty, poświęcony czas i włożony wysiłek. Podobnie z nadzieją – ona nie polega na czekaniu aż pokój sam nastanie na ziemi, ale na budowaniu lepszego świata centymetr po centymetrze tam gdzie mamy na to wpływ. Tego właśnie życzę dzisiaj sobie i Tobie.
Za chwilę świętować będziemy najważniejsze wydarzenie w historii ludzkości – moment, w którym Bóg stał się człowiekiem. Dlaczego wszechmogący Stwórca zdecydował się zawiesić swoją boską moc i przyjąć ograniczenia świata stworzonego? Odpowiedzi na to pytanie jest wiele, ale do mnie przemawia dzisiaj szczególnie jedno: Bóg zapragnął wejść z nami w ludzkie relacje. Dlatego też wszystko w chrześcijaństwie jest relacyjne – modlitwa to nie wymawianie magicznych zaklęć, ale rozmowa i spotkanie z żywym Bogiem, grzech to nie przekroczenie prawa, ale zaburzenie przyjaźni z Bogiem i ludźmi.
Jezus nie przyszedł na świat po to, by głosić wypełnienie prawa, mówić o królestwie Bożym, uzdrawiać i czynić cuda. Wszystko to Bóg z powodzeniem przez setki lat robił przez swoich proroków. Syn Boży stał się człowiekiem, by doświadczyć na własnej skórze radosnych spotkań z przyjaciółmi, wspólnych rodzinnych pielgrzymek, rozmów do późnej nocy o tym co ważne, pocieszenia w chwilach zwątpienia… i choć ostatecznie prawie wszyscy Go zostawili w godzinie śmierci, jestem przekonana, że nie zamieniłby ich na doskonałych i nieskazitelnych wyznawców. Miłość polega na wspólnym budowaniu z tego co niedoskonałe.
Dlatego te święta nie są o jedzeniu i czystych oknach, nie są o prezentach i świątecznych piosenkach, nie są o ubieraniu choinki i pieczeniu pierniczków… chyba, że z tego wszystkiego zrobimy odpowiednie przestrzenie do budowania relacji. Te święta są o tym, że nie ma we wszechświecie nic ważniejszego niż czas spędzony z bliskimi, a w szczególności z Tym, który jest nam najbliższy, choć nie zawsze o tym wiemy i pamiętamy.
W nowym roku razem z Agatą i Karoliną zaczynamy projekt, którym bardzo się cieszę – spotkania dla kobiet wokół serialu The Chosen. Formuła jest tak prosta, że aż banalna, ale w 4 dni zgłosiło się więcej chętnych niż jesteśmy w stanie pomieścić. Tak wielka jest tęsknota za byciem razem, dzieleniem się modlitwą i życiem. Życzę więc dzisiaj sobie i Wam wszystkim, by nadchodzące dni, gdziekolwiek i z kimkolwiek będziecie, były przestrzenią miłości.
Adwent to jeden z moich ulubionych okresów liturgicznych. Jest pełen symboli i przedziwnego światła, kiedy wokół panuje wieczna noc. Wychodzisz ciemno, wracasz ciemno… i czasem zaczynasz wątpić w istnienie dnia. W tym roku do mojego Adwentu dużo światła wniosła „Piosenka o słońcu” Kwiatu Jabłoni.
Więc zostań ze mną, bądź moim słońcem Które zawsze powraca Dni początkiem i ich końcem Ciemność światłem przeplataj
Roraty są jednym z niewielu polskich pobożności ludowych, które budzą mój zachwyt. Liturgia o świcie nie tylko sprawia, że te ciemności przeplatane są światłem, ale też zachęca do tego, by to Jezus był początkiem naszego dnia i od rana nastrajał naszą duszę ku wieczności. W tym roku te poranne pobudki są dla mnie łatwiejsze niż zazwyczaj, bo już od jakiegoś czasu wstaję o 5 rano (tak, dobrze czytasz! 😉 ) Zachęcił mnie do tego filmik Przeciętnego Człowieka, a duchowo potwierdził filmik o. Adama Szustaka, który zupełnie niespodziewanie skomentował czytanie z Księgi Mądrości (Mdr 6, 12-16).
Dziś już nie umiem patrzeć w horyzont Nie czując, że mi zależy Bo on jednocześnie mi mówi, że wszystko Kiedyś na zawsze się zmieni
Adwent to nie czas oczekiwania na 25 grudnia, ale na coś znacznie głębszego. Co roku przygotowujemy się do tego, żeby na nowo odkryć co konkretnie oznacza dla nas wcielenie i jakie ma konsekwencje w naszym osobistym życiu. Gdyby miało to być tylko wspomnieniem wydarzenia narodzin Jezusa w Betlejem sprzed 2000 lat, to niewiele by to było warte. W adwentowym oczekiwaniu mamy natomiast jeszcze jeden wymiar, szczególnie podkreślony w pierwszych dniach tego okresu – oczekiwanie na paruzję. Warto nie tylko przypominać sobie o tym ostatecznym przyjściu Mesjasza, ale może właśnie patrząc na wschodzące na horyzoncie słońce, uświadomić sobie, że jesteśmy tu tylko na chwilę, a gdy wszystko na zawsze się zmieni, będziemy nieustannie w Jego miłującej obecności.
I ja tak jak każdy mam niepokoje Że w biegu życie przegapię A razem z tobą widzę na nowo Niczego nie tracę
Dobrze jeśli czas Adwentu będzie dla nas momentem zatrzymania i refleksji, ale dla większości pewnie nie będzie. Domykanie ostatnich spraw przed świętami, przygotowania do wigilii i mnóstwo innych codziennych zadań mogą powodować w nas niepokój i frustrację. Czas znowu przelatuje nam przez palce, mimo że tym razem miało być inaczej. A jednak tak niewiele trzeba, by był to owocny czas – wystarczy zaprosić Boga do całej tej naszej bieganiny i z uśmiechem zaśpiewać Mu: „Razem z Tobą widzę na nowo – niczego nie tracę”.
To jasne jak słońce, bez cienia wątpliwości Bez cienia wątpliwości Że z tobą mi lepiej, nie umiem już bez ciebie Nie umiem nic bez ciebie
Bez cienia wątpliwości wiadomo, że z Jezusem lepiej i że bez Niego nic. Może o tym przede wszystkim powinien być Adwent.
Czytania z ostatniego tygodnia roku liturgicznego mogą budzić nieprzyjemne uczucia. Wszak czytamy o tym, że powstanie naród przeciw narodowi i królestwo przeciw królestwu, będą silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie… A jednak ostatecznie mają prowadzić nas ku nadziei, bo Jezus powie: „A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieściegłowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. Wydaje się, że tej lekcji z Bożej logiki raczej nie odrobiliśmy, bo kiedy dzieją się rzeczy straszne – czy to na świecie czy w naszym osobistym życiu – rzadko chyba myślimy o tym, że to dobra nowina.
W zeszłym miesiącu zakończył się w Rzymie Synod o sonydalności. Komentujący od lewa do prawa zarzucają mu zarówno to, że wywraca Kościół do góry nogami jak i to, że zupełnie nic nie zmienia, a przecież powinien. Mam przekonanie, że to bardzo dobrze świadczy o tym, co się na tym Synodzie zadziało. W tym temacie polecam Wam doskonałe dwie rozmowy w ramach Podcastu Jezuickiego z Michałem Kłosowskim i Julią Osęką. Absolutnie urzekły mnie słowa Julii (najmłodszej uczestniczki Synodu), które nieco podsumowują jej wrażenia po tym czasie: „Myślałam, że ja przyjeżdżam z moją perspektywą osoby młodej, a biskupi i kardynałowie przyjeżdżają ze swoją perspektywą. Bardzo się myliłam! Rozmowy w mojej grupie (dotyczącej misji i roli kobiet) napełniły mnie taką nadzieją, że nie wiedziałam, że można mieć taką nadzieję i taką radość z tych rozmów”. Później Łukasz nazwał to jeszcze dobitniej „turbo nadzieją”, co z przyjemnością zabieram do mojego słownika. Julia mówiła też o tym, że podstawą wszystkich spotkań w grupach było wzajemne słuchanie i próba zrozumienia innej perspektywy drugiego. Mam wrażenie, że jest to nam teraz niezwykle potrzebne zarówno w Kościele, jak i ogólnie w społeczeństwie. Jakiś czas temu, jeszcze przed wyborami, odkryłam, że istnieje coś takiego jak Polski Dialog, gdzie można umówić się na spotkanie z kimś kto ma odmienne poglądy na daną sprawę i porozmawiać w atmosferze wzajemności o tym jak każda ze stron ją widzi. Wydaje mi się to genialnym pomysłem i w jakiś sposób odpowiedzią na ideę synodalności. Nie chodzi w niej bowiem o to, żeby koniecznie zmieniać poglądy, doktryny i prawa, ale właśnie o to, by wychylić się ze swojej bańki i poszerzyć horyzont myślenia.
Julia w podcaście opowiada też o tym z jakim szacunkiem i otwartością traktowana była przez wszystkich uczestników Synodu i jak bardzo jej zdanie się liczyło, choć się tego nie spodziewała. Nieuchronnie przywołuje to na myśl moje osobiste doświadczenie sprzed lat, kiedy miałam ogromny zaszczyt uczestniczyć w Kapitule Generalnej Zgromadzenia Sacre Coeur w 2016 roku. Nie byłam wtedy delegatką i nie brałam udziału w samych obradach, ale zajmowałam się pomocą w zespole medialnym. Byłam tam jedną z najmłodszych sióstr, ale doświadczyłam niesamowitej życzliwości i otwartości od wszystkich delegatek, a panująca atmosfera dialogu i słuchania była obecna również poza salą plenarną i wszystkie doskonale to czułyśmy. To było doświadczenie Kościoła w absolutnie najlepszym wydaniu, gdzie Ducha Świętego można było niemal dotykać na każdym kroku. Wyobrażam sobie, że uczestnicy Synodu mieli bardzo podobne doświadczenia.
Co jednak kiedy zderzymy wydarzenia Synodu z rzeczywistością, którą jesteśmy zalewani na co dzień? Jak mamy wierzyć, że cokolwiek zmieni się w Kościele pełnym obrzydliwości, podłości, krzywdy, pychy, manipulacji, nadużycia władzy? Jedyną odpowiedzią jest paradoks krzyża – „Gdzie jednak wzmógł się grzech, tam jeszcze obficiej rozlałasięłaska” (Rz 5,20). Obyśmy coraz częściej potrafili żyć tą turbo nadzieją w każdych okolicznościach naszego życia.
Minęło już ponad pół roku od kiedy, zainspirowana najpierw napotkanym przypadkowo fimikiem od 
Najnowsze komentarze