Spojrzenie Serca

Ostatnie dni są dla mnie trudne. Znalazłam się na wojnie, w której dla wielu „ci drudzy” jawią się jako zło wcielone. Niestety mało zostało z postawy ewangelicznej u tych, co mieli Ewangelię na ustach i niebardzo tolerancyjni okazali się ci, co występowali z toleracją na sztandarach. A po środku my – ci, którzy zawieszeni w próżni między informacyjnymi bańkami, zalewani jesteśmy nienawiścią z obu stron barykady; ci, którym w codziennych rozmowach przychodzi bronić jednego i drugiego frontu; ci, którzy nadal mają szacunek do każdego, bez względu na to gdzie postawili krzyżyk i do tych, którzy w niedzielę poszli na lody zamiast stawiać krzyżyki; ci, którzy wcale nie cieszą się wysoką frekwencją, bo wiedzą, że stoi za nią przekonanie, że jak wygra „ten drugi”, to trzeba się będzie zacząć pakować. Nie mam pojęcia ilu nas jest – może garstka, a może całe miliony. Czuję dzisiaj jednak ciężar odpowiedzialności na naszych barkach, by być pomostem, który sprawi, że posklejamy ten kraj na pół pęknięty.

Od jakiegoś czasu wciągnęłam się w układanie puzzli. Podoba mi się jak z chaosu przeróżnych kawałków powstawać zaczyna całość, która ma sens. Fascynują mnie te momenty, kiedy wydaje się, że musiałam pogubić jakieś emementy, bo na pewno nic nie pasuje w miejscu, na które patrzę, a za chwilę okazuje się, że jednak coś się znajduje. Albo ten moment, kiedy dwa ułożone większe kawałki w zaskakujący sposób nagle zaczynają się ze sobą łączyć. Wtedy uświadamiam sobie, że coś co mentalnie wydawało mi się niesamowicie daleko, może być bliskie, na wyciągnięcie ręki. Dotyczy to każdego „innego” w naszym życiu. Tego, kto inaczej myśli, ma inną wrażliwość, inaczej przeżywa rzeczywistość. Jeszcze bardziej jednak dotyczy Boga, który jest tak bardzo inny od nas, jak to tylko możliwe – On Stwórca, a my stworzenia. Jego myśli nie są naszymi myślami, ani nasze drogi Jego drogami (por. Iz 55,8-9), a jednak On nas nigdy nie porzuca. On potrafi kochać, choć każdego dnia ciągle na nowo nie żyjemy tak, jak On by tego chciał. 

Co teraz robić w tej podzielonej rzeczywistości? Może czasem wyłączyć telefon i poukładać puzzle? Może czasem bardzo na serio pomodlić się o jedność? A może po prostu robić swoją robotę i małymi kroczkami udowadniać, że świat jest o wiele piękniejszy niż kreują go media? Ja np. w czwartek będę miała zaszczyt i przyjemność powiedzieć kilka słów do młodych przed bierzmowaniem. I sama sobie przypomnę, że On jest większy od wszystkiego co może nas dzisiaj niepokoić.   

Już dzisiaj kardynałowie zbierają się, by wkrótce dokonać najważniejszego wyboru, który raz na kilkanaście lat staje przed Kościołem i który określi kierunek jego rozwoju na najbliższe dekady. Czy decyzja ta zostanie podjęta pod wpływem Ducha Świętego? Nie mam wątpliwości. Czy kardynałowie będą kierować się czasem partykularnymi interesami, próbując przeforsować swoją wizję Kościoła? Owszem, z pewnością. Można by pomyśleć, że perspektywy te się wykluczają, a jednak tak właśnie wygląda współpraca Boga i człowieka od samego początku stworzenia. Nasza Biblia nie spadła nam z nieba, ale została spisana przez ludzi, którzy byli przedstawicielami swoich czasów, zakorzenieni w kulturze, ze swoimi historiami, nadziejami i światopoglądem. A jednak wierzymy, że Duch Święty działał w nich z całą swą mocą i nazywamy to natchnieniem. Podobnie w Dziejach Apostoskich widzimy jak Apostołowie nie mają zawsze pełnej jasności na temat tego jaką podjąć decyzję. Muszą szukać, rozeznawać, konsultować i potem żyć z niepewnością czy może jednak nie wybrali źle. W tym jednak jest całe piękno bycia stworzeniem, które dostało tyle wolności i odpowiedzialności, że może z samym Stwórcą współpracować. 

Czasami bywa tak, że ta złożona rzeczywistość jest znacznie trudniejsza dla tych, którzy te decyzje przyjmują, niż dla tych co je podejmują. Łatwiej bowiem z najepszymi intencjami zabrać się za proces wsłuchiwania się w głos Boga, niż zaufać, że ten mój bliźni (nie daj Boże przełożony) rzeczywiście nie kierował się swoimi lękami, interesami, uprzedzeniami i niedojrzałością. A przecież właśnie tak mogło być! Warto wtedy mieć w głowie złotą zasadę mówiącą: „Bogu nie zawsze podobają się decyzje przełożonych, ale zawsze podoba Mu się, kiedy w posłuszeństwie je wypełniamy”. 

Myśląc o kolejnym papieżu, jak pewnie każdy, mam swoje nadzieje i obawy. Osobiście wolałabym, żeby kolejny pontyfikat był kontynuacją franciszkowej wrażliwości, czułości i otwartości. Może jednak być zupełnie odwrotnie i przyjdzie mi mierzyć się z decyzjami, które nie będą po mojej myśli i wypowiedziami, z którymi po ludzku nie będę się zgadzać. Nie przestanę jednak wierzyć, że ktokolwiek zasiądzie na stolicy Piotrowej, będzie miał mandat z Góry, bo to, co dziać się będzie za chwilę za zamkniętymi drzwiami konklawe, to nie demokratyczne wybory wprawnego polityka, który przekona do siebie większość, ale inspirowany powiewem Ducha Świętego tajemniczy proces współpracy stworzeń ze swoim Stwórcą. Kardynałowie w tym procesie pozostają ludźmi, więc nasza modlitwa należy im się jak psu buda. Ja nie zamierzam ich w tym zawieść! 

Wielki Post zaczęłam wczoraj uroczyście na Rakowieckiej wraz z Arcybiskupem Adrianem Galbasem. Padło tam sporo inspirujących słów, szczególnie w kontekście postu, modlitwy i jałmużny. Mnie jednak zatrzymało kilka niespodziewanych wątków.

Arcybiskup mówił o tym, że kiedyś natknął się na kurs angielskiego o nazwie „dla wiecznie początkujących”, czyli dla tych, którzy ciągle zaczynają i nie mogą pójść dalej, bo się zniechęcają i porzucają dobre praktyki. Zachęcał do zrobienia kroku, aby spróbować wyjść choć trochę do przodu, by nie zaczynać ciągle od nowa. Pomyślałam sobie, że jest w tym jakaś mądrość, żeby nie pozwolić sobie na zniechęcenie i acedię, ale z determinacją szukać duchowego pokarmu w tym czasie. Kiedy wróciła do domu, wyświetliło mi się zaproszenie na rekolekcje wielkopostne prowadzone przez Krzysztofa Pałysa, dominikanina, którego bardzo cenię. Rekolekcje te zatytułował „dla początkujących”, bo przecież bez względu na staż chodzenia za Jezusem, wszyscy jesteśmy uczniami i powinniśmy zawsze myśleć o sobie jako ci na poczatku drogi i zawsze w pokorze uznawać, że nie wiemy, nie rozumiemy i nie możemy mieć pewności. W świetle różnych wydarzeń w ostatnim czasie, pomyślałam sobie, że jest w tym mądrość jeszcze większa.

Ostatecznie uśmiechnęłam się serdecznie myśląc o tych dwóch skrajnie przeciwnych wielkopostnych propozycjach, które jednak mogą okazać się zaskakująco spójne i wcale nie muszące się wykluczać. Pomyślałam sobie jak wspaniale różnorodny jest nasz Kościół i jak często różne drogi są każdemu z nas potrzebne. O tym też pisałam w pierwszym rozważaniu z cyklu Wielki Post z The Chosen, pokazując, że każdy ma swoją unikalną drogę na ten specjalny czas z Jezusem.

To jednak, co poruszło mnie najbardziej to pieśń na zakończenie. „Oto ona, oto ona, nieskończona czułość mojego Boga” – z tymi słowami wyśpiewywanymi pięknie przez nasz chór, Arcybiskup opuszczał sanktuarium Andrzeja Boboli, po drodze błogosławiąc wszystkich i przybijając piątkę dziewczynce w pierwszej ławce. Wtedy dotarło do mnie o czym jest ten Wielki Post. Nie o tym, żeby teraz coś osiągnąć, odpokutować, udowodnić coś Bogu i sobie. Nie o tym, żeby usłyszeć wiele mądrych słów na rekolekcjach i próbować je wcielać w życie. Nie o tym też, by zapełnić swój kalendarz pobożnymi praktykami. Wielki Post jest o czułości Boga i o tym żeby zrobić radykalnie wszystko, by się z nią spotkać. I temu ma służyć post, czyli zrezygnowanie z tego co może od tej czułości odciągać; modlitwa, czyli danie Bogu przestrzeni na okazanie tej czułości; i jałmużna, czyli praktyczne poszerzanie serca i przekazywanie tej czułości dalej.

 Pięknego czasu życzę Wam i sobie 🙂     

Dokładnie 245 lat temu, we francuskim miasteczku Joigny, przyszła na świat Magdalena Zofia Barat. Jak sama potem mówiła, zrodził ją ogień. Wynikało to z tego, że jej matka urodziła ją przedwcześnie ze względu na pożar jaki wybuchł w ich domu, ale też dlatego, że jej życiu duchowemu towarzyszył ogień miłości Serca Jezusa i płomienna gorliwość, by tą miłością się dzielić z innymi. Wydaje się więc bardzo znamienne, że to właśnie jej relikwie zostały kilka dni temu umieszczone w ołtarzu katedry Notre Dame, heroicznie odbudowanej po tragicznym pożarze. Wraz z czterema innymi świętymi, związanymi z Paryżem, będzie teraz nowym znakiem obecności Boga pośród swojego ludu we Francji, w Europie i na całym świecie. Podczas Liturgii z okazji otwarcia katedry wiele mowy było o nadziei – św. Magdalena Zofia wydaje się być dobrą patronką nadziei na nowy powiew Ducha, bo sama zmagała się z odrodzeniem swojego kraju ze zgliszczy po rewolucji francuskiej. Choć wiele osób traktuje katedrę jedynie jako dobro państwowe i w jej odbudowie upatruje jedynie potęgę narodu wobec sił natury, to patrząc oczami serca, trudno nie dotrzec Bożej opatrzności przeprowadzających nas przez mniejsze i większe pożary w naszym życiu. 

Tymczasem jesteśmy w połowie Adwentu, który ma rozpalić w nas tęsknotę za wiecznością, ale tez przypomnieć, że Jezus przyszedł na świat, by dzielić z nami naszą codzienność. Podobnie jak my, miał swoją rodzinę, przyjaciół, radości i plany, ale też trudy, biedę i odrzucenie. W sposób szczególny przypominamy sobie też, że to wszystko nie wydarzyłoby się bez udziału Maryi. Z tej okazji obejrzałam najnowszą produkcję netflixową „Maryja”. Wiele z moich refleksji pokrywa się z tym, co mówi o. Piotr, więc odsyłam do jego recenzji, ale kilka słów mogę dorzucić. W moim odczuciu, w filmie pojawia się dużo ognia, ale niestety mało światła. Święta rodzina wyłaniająca się na koniu z płonącego domu jest jedną z najgorszych scen tej produkcji, a sala pełna świec podczas zwiastowania wprowadza raczej niepokój zamiast oddawać klimat obecności Bożej. Światła nie wnosi też postać samego archanioła Gabriela, który ma twarz raczej demoniczną niż boską. Jest oczywiście też w filmie kilka dobrych momentów i kilka bardzo dobrych tekstów, ale nic nie poruszyło mnie na tyle, by zostać ze mną na dłużej. Tego powiedzieć nie mogę o moim ukochanym serialu, którego każdy odcinek niesie ze sobą nieskończenie wiele natchnień choćbym go oglądała po 10 razy. Dlatego całym sercem i bez zawachania polecam odcinek świąteczny The Chosen, który z pewnością będzie inspiracją 🙂

Niech ogień Ducha Świętego płonie w naszej codzienności i rozświetla wszelkie ciemności swoim przedziwnym światłem! 🔥       

Po ośmiu latach „Milczenie” nadal pozostawiło mnie w ciszy – głebokiej, przejmującej, przeszywającej na wskroś, pełnej pytań, na które próba udzielenia odpowiedzi prowadzi niechybnie do pychy. Scorsese po mistrzowsku pokazuje jak szczytne ideały i zapał misyjny roztrzaskują się o skaliste brzegi Japonii, topiąc przy tym kolejnych męczenników. Milczenie przerywa Mokichi wyśpiewujący na krzyżu z czułością psalm 130, z twarzą pełną pokoju i radości, tak bardzo kontrastującą z twarzą Rodriguesa pod koniec życia, która zionie smutkiem i pustką. Czy w ich oczach zawarta jest prawda?

Pewne decyzje w życiu jest nam bardzo trudno rozeznać. Brakuje nam danych, jesteśmy przywiązani do pewnej wizji świata, mamy zbyt mało wolności i zbyt duże ego. Prędzej czy póżniej jednak zazwyczaj jesteśmy w stanie zobaczyć czy nasz wybór był słuszny – po owocach poznajemy co było okazją, a co pokusą. Bywają jednak takie decyzje, które do końca pozostają zagadką. Nawet z perspektywy czasu nie umiemy ocenić czy postąpiliśmy właściwie, bo wobec złożoności świata zmuszeni jesteśmy pochylić głowy i przyznać, że nie wiemy jakie są owoce. Wtedy jedyne co możemy zrobić, to zaufać sobie, swojemu sumieniu, Bogu działającemu w nas, i uczciwie powiedzieć sobie: „zrobiłem co mogłem”. 

Wobec Dylematów przez duże D, bledną codzienne wojenki i nieporozumienia, plany i nadzieje, niekończące się todo listy… Dziś w ostatni dzień roku liturgicznego zadaję sobie dwa pytania: czy Chrystus jest dla mnie wszystkim? A jeśli jest, to co to dla mnie oznacza w tym konkretnym kontekście, w którym się znajduję i pośród tych ludzi, których Bóg mi dał? Wierność tu i teraz. Ostatecznie to się liczy.

Doświadczenie jest absolutnie nieodłącznym elementem wiary. Jeśli nie spotkamy na naszej drodze żywego Boga, to choćbyśmy nie wiadomo ile o Nim wiedzieli, nie uwierzymy. Nielicznym dana jest niezaprzeczalna łaska oglądania mocy Bożej, jak choćby Pawłowi w drodze do Damaszku (Dz 9,1-19), ale większość z nas przecież nie jest łaski pozbawiona. W sposób może bardziej subtelny, ale jednak tak samo realny i żywy, Jezus chce przychodzić do każdego z nas. Nieocenioną pomocą w tym spotkaniu, którym jest modlitwa, mogą być różne znane nam narzędzia. Tym, przez które Bóg przemówił do mnie osobiście, była kontemplacja ewangeliczna, którą w swoich Ćwiczeniach Duchowych zawarł św. Ignacy Loyola. Jej celem jest użycie wyobraźni, by doświadczyć danej sceny, jak byśmy w niej byli – słuchanie co mówią osoby, rozmawianie z nimi, uczestniczenie w wydarzeniach. Nie mniej ważne jest znalezienie odpowiedniej przestrzeni ciszy, który usłyszeć głos Boga głęboko w nas, który jest zazwyczaj zagłuszany przez wiele codziennych spraw. Dzisiaj natomiast powstają nowe drogi do doświadczenia, które wykorzystują rozwój technologii i to bardzo mnie cieszy!     

Niedawno miałam okazję wybrać się do miejsca, które na moim todo list czekało już od kilku lat. Nieopodal Starego Rynku w Poznaniu, zaraz za ryneczkiem warzywnym, gdzie ongiś robiłam zakupy na obiad, znajduje się niepozorny przeszklony lokal z napisem „Miejsce Słowa”. Najpierw trafia się do sali, w której jest czas i przestrzeń na spokojną medytację fragmentów Ewangelii dotyczących Ostatniej Wieczerzy, a potem z pomocą Wirtualnej Rzeczywistości można przenieść się w przeszłość o 2000 lat i zasiąść razem z Apostołami przy stole. To nie tylko okazja, żeby przy pomocy wielu zmysłów zobaczyć i usłyszeć to, co mogło się wydarzyć podczas najważniejszej kolacji w historii, ale przede wszystkim to możliwość jeszcze większego zanurzenia się w Słowie od Boga i poczucia własnych emocji w zderzeniu z tym Słowem. Tu ludzka myśl techniczna spotyka się z transcendencją. Ta mieszanka może Was zaskoczyć!

O Miejscu Słowa możecie poczytać więcej na ich stronie. Zapraszają do odwiedzenia ich w Poznaniu lub zaproszenia na pokaz wyjazdowy. W przygotowaniu jest też kolejny film, więc jeśli już znacie to doświadczenie, to wkrótce będzie okazja spotkania z nowym Słowem. Ewangelizacja wkroczyła w XXI wiek. Korzystajcie!

p.s. Ostatnią Wieczerzę już w kwietniu zobaczymy w jeszcze jednej niesamowitej odsłonie. Wyszedł świeżutki trailer 🙂 

W czwartek byłam z moją klasą na wycieczce do Auschwitz-Birkenau. Trudno żeby nie był to wyjazd przygnębiający i trudny, ale z drugiej strony bardzo się cieszę, że udało się tam zabrać młodych ludzi, którzy już niedługo będą kształtować naszą rzeczywistość. Oświęcim jest jednym z tych miejsc, które każdy powinien odwiedzić, by choć trochę spróbować sobie wyobrazić do jak wielkiego okrucieństwa zdolny jest człowiek. 

Po raz pierwszy Auschwitz odwiedziłam dokładnie 10 lat temu w bardzo międzynarodowym towarzystwie sióstr przybyłych ze wszystkich kontynentów. Wtedy niesamowicie poruszona byłam przede wszystkim  reakcją siostry z Niemiec, dla której oglądanie tego, co niegdyś dokonali jej rodacy, było doświadczeniem tak trudnym, że w pewnym momencie musiała przerwać zwiedzanie i usiadła na schodach, płacząc. Tym razem poruszyła mnie nadzieja i determinacja tych, którzy w obozie walczyli o przetrwanie, a szczególnie historia o tym, że w pewnym momencie pozowlono więźniom otrzymywać paczki z zewnątrz. Oczywiście z ich zawartości tylko jakaś niewielka część naprawdę trafiała do więźnia, ale sam fakt, że paczka przyszła i ktoś czekał na nich poza obozem, sprawiała, że gotów był przetrwać kolejne dni nieludzkiego życia. Czy ja bym miała w sobie tyle nadziei?

Będąc w takich miejscach siłą rzeczy pojawia się pytanie odwieczne: gdzie był wtedy Bóg? Odpowiedź na nie w mojej głowie jest zaskakująco jasna – z łatwością dostrzegam na czarno-białych zdjęciach twarz prześladowanego Chrystusa i najbardziej brutalną konsekwencję radykalnej wolności, którą otrzymaliśmy od Stwórcy. Ale ten koszmar nie zakończył się 80 lat temu, tylko przecież wciąż rozgrywa się na bardzo różnych płaszczyznach i, choć może mniej ostentacyjnie, nadal zło się panoszy. Pytanie właściwsze od tego: „gdzie jest Bóg”, wydaje się być to: „gdzie ja jestem?” Nie odnajduję siebie ani pośród ofiar ani pośród oprawców, ale nie mogę powiedzieć, że nie ma mnie wśród milczącego świata, który swoją biernością daje przyzwolenie na przemoc… Wróciłam z Auschwitz poruszona do głębi.

Kolejnego wieczoru po powrocie z wycieczki mój krajobraz zmienił się drastycznie. Siedziałam na przepięknie zaaranżowanej sali koncertowej w Pałacu Kultury na koncercie kwartetu smyczkowego. Dźwięki roznosiły się po sali z tak doskonałą harmonią, że była to uczta pod każdym względem. Słuchając koncertu nie mogłam ze swojej głowy pozbyć się obrazów obozowych baraków i cynicznego napisu „Arbeit macht frei”. Oczami wyobraźni widziałam ludzi w skrajnym wycieńczeniu, podczas morderczej pracy, bitych, wyszydzanych, wykorzystywanych do okrutnych eksperymentów, a w tym samym czasie do moich uszu dochodziły anielskie dźwięki smyczków, grających kolejne wielkie przeboje Coldplay. Piekło i Niebo spotkały się we mnie z tak wielką mocą, że zastanawiałam się jakim cudem byłam w stanie to w sobie pomieścić. Jednocześnie czułam przejmujące współczucie i zachwyt, rozpacz i nadzieję, złość i pokój, ale chyba przede wszystkim zadziwienie. Jak to możliwe, że świat jest tak pełen kontrastów? A zaraz potem znowu rachunek sumienia. W Oświęcimu w trakcie drugiej wolny światowej zginęło tyle samo ludzi ile obecnie w ciągu roku na całym świecie pada ofiarą handlu ludźmi i znajduje się w jakiejś formie niewoli. Czy ja, siedząc dzisiaj w moim wygodnym fotelu, popijając herbatkę, na pewno robię wszystko co mogę, żeby piekło na ziemi się kurczyło?  

Kto śledzi w social mediach o. Grzegorza Kramera, ten z pewnością wie, że we Wrocławiu jakiś już czas temu stanął krasnal o imieniu Nadziejnik, który w swoich rękach dzierżył napis z przesłaniem „Bóg jest dobry”. W ostatnich dniach krasnal ten miał szczególne zadanie, bo informował też o zbiórce dla poszkodowanych w powodzi mieszkańców Kłodzka (pomożecie??). Dzisiaj rano nadeszła wiadomość, że krasnal został ukradziony… Ostatecznie dosyć szybko się znalazł, ale jednak fakt ten wstrząsnął na chwilę światem i zostawił nas z pytaniami: jak można było ukraść Nadziejnika? Czy to zwiastuje upadek nadziei? Myślę, że wręcz przeciwnie, może przypomniał nam, że „lepiej się uciec do Pana, niż pokładać ufność w człowieku. Lepiej się uciec do Pana, niżeli zaufać książętom” (Ps 118,8-9) Lepiej się uciec do Pana, niż pokładać ufność w krasnalach… On jest bowiem tylko symbolem, który wskazuje przecież na coś dużo większego, na działanie Dobrego Boga w świecie.

Zawsze kiedy dotykają nas tragedie, a w szczególności klęski naturalne, pojawiają się równie naturalne pytania: dlaczego Bóg pozawala, by niewinni ludzie tracili dobytek swojego życia? Odpowiedź nie może być prosta i banalna, ale warto zwrócić uwagę na kilka spraw. Po pierwsze – czy rzeczywiście klęski są aż tak bardzo naturalne? A może przez setki lat niszcząc środowisko, ekspoatując przyrodę, regulując rzeki… przyłożyliśmy jednak kolektywną rękę do powodzi, huraganów i pożarów? I żeby mnie przypadkiem nikt źle nie zrozumiał, to nie kara za lata grzechów ekologicznych (a już tym bardziej za inne wybory – zawsze szeroko otwieram oczy na takie interpretacje!), ale zwyczajna konsekwencja naszych działań. Po drugie – czy Bóg naprawdę patrzy na to bezczynnie i, mogąc coś zrobić, nie robi nic? Ja widzę Go co najmniej w dwóch miejscach. Widzę Go cierpiącego z tymi, którzy dzisiaj cierpią, bo taka jest natura naszego Boga. Nie ma dla Niego sytuacji, w której nie byłby przy nas. Widzę Go też w tych, którzy swoje serce, czas i pieniądze przeznaczają teraz na pomoc poszkodowanym, bo to On jest w nas sprawdzą chcenia i dobrej woli. 

Obejrzałam wczoraj wywiad z Kasią Nosowską i Błażejem Królem, w którym Kasia wspomina 1997 rok i piosenkę „Moja i Twoja nadzieja”. W mojej głowie zawsze to będzie piosenka dla powodzian. Można było wtedy kupić płytę z tym singlem i wesprzeć akcje ratunkowe na południu polski. Mam wrażenie, podobnie jak Karol w tym wywiadzie, że wtedy byliśmy jako naród dużo bardziej zjednoczeni, że nie było tylu podziałów… ale może to tylko wspomnienie nastoletnich czasów kiedy wszystko było nieco prostsze? W każdym razie cieszę się, że artyści znowu razem nagrywają w słusznej sprawie, bo sztuka jest tym, co nadzieję podsyca i pomnaża. 

Trzymajcie się tam wszyscy na zalanych terenach! Niech Boża nadzieja na powrót normalności nie opuszcza Was nawet na chwilę, a wokół Was niech się znajdują ci, którzy pomogą Wam przez to przejść. 

Jak się pracuje w szkole, to się kocha wakacje. Bez wakacji nie da się przetrwać. Z drugiej strony dobrze, że kiedyś się kończą, bo gdyby miały trwać wiecznie, to byśmy byli wykończeni ciągłym odpoczywaniem. Potrzebujemy szaleństwa, podróży, leniuchowania i bezczynności, ale potrzebujemy też rutyny, zwyczajności, solidnej pracy i zaangażowania. Idealnie jeśli umiemy znaleźć balans między jednym a drugim i jeśli potrafimy być tu i teraz w tym, co jest nam dane w konkretnym momencie. W tym roku miałam ogromne szczęście cały miesiąc spędzić na rekolekcjach w milczeniu. To był niezwykły czas uważności i spotykania się na poziomie głębi z Bogiem i samym sobą, którego nie da się osiągnąć wśród codziennego zabiegania, ale przecież nie można cały czas być na rekolekcjach i właśnie po to one są, by ich owoce było widać w życiu. Dobrze więc mi być tu gdzie teraz mam być – u progu nowego roku szkolnego.  

W wakacje po raz kolejny udało mi się też poprowadzić rekolekcje fotograficzne, które są moją wielką radością. Jeśli chcecie coś więcej o nich poczytać, to niedawno ukazał się o nich artykuł na jezuici.pl. Wśród różnych zaleceń, które otrzymują na nich rekolektanci, jest sugestia, by nie próbować aparatem „uchwycić chwili”. Kiedy na rekolekcjach pojawia się coś, co sprawia, że boimy się stracić odpowiedni moment, to zwykle jest to zaproszenie do tego, żeby w nim trwać, a nie go uwieczniać. W czasach kiedy każdy ma aparat fotograficzny w kieszeni, pewnie warto tę zasadę zastosować też w codziennieści. Ostatecznie możemy przecież dojść do wniosku, że każda chwila jest wyjątkowa, jeśli odpowiednio do niej podejdziemy. W każdej warto być na sto procent, nie będąc jednocześnie myślami gdzieś indziej. niby proste, a jakże trudne do wykonania.

Rozpoczynając nowy rok szkolny, nie mogę nie myśleć o tym, że to już ostatni rok z moją wychowawczą klasą. Co chwilę będziemy przeżywać coś „po raz ostatni” i może wiele razy będzie mi żal, że to się nie powtórzy (im pewnie mniej będzie żal ;)), a jednak przecież taka kolej rzeczy i przecież dobrze, że już zaraz wyruszą w daleki świat, by spełniać swoje marzenia. „Wszystko ma swój czas”, cytując Koheleta. Oby to był dobry rok, który złożony z tych małych ostatnich momentów stworzy, układankę, która będzie wsparciem na szerokich wodach w przyszłości.  

Chwila nie jest po to by trwać, ale po to, by bystro mknąć ku kolejnej, która przynosi swoje radości, trudności i wyzwania. Paradoksalnie, im mniej będziemy próbowali ją zatrzymać, tym pełniej ją przeżyjemy. Chyba na tym polega pełnia życia.