Miesiąc: styczeń 2022

Liturgicznie mamy już trzeci tydzień okresu zwykłego, czyli tego, który ma nam przypominać, że Bóg działa w zwykłej szarej codzienności. Bywa ona pełna poważnych zwrotów akcji – w zeszłym tygodniu odszedł mój ostatni Dziadek. Ufam, że po 92 latach życia ma się teraz dobrze w nowej rzeczywistości, szczególnie że dołączył do Babci, bez której życie było ciężko, i Wujka, który zupełnie niespodziewanie opuścił nas przed Bożym Narodzeniem. Bywają też zwroty trochę mniejsze, jak dzisiejsza decyzja o zdalnych, która wymaga ode mnie nieco przeorganizowania mojego życia. Nie każdy z nas doświadczy tego, co św. Paweł pod Damaszkiem, ale najważniejsze jak zareagujemy na mniejsze i większe przewroty, jakie czekają za kolejnym zakrętem. Ile razy mam okazję podzielić się swoją historią życia, to przypominam sobie ile niesamowitych rzeczy się wydarzyło przez to, że pozwoliłam się zaskoczyć i przyjęłam to, co wydawało się niemożliwe. Do tej refleksji gra mi piosenka Kwiatu Jabłoni   (https://www.youtube.com/watch?v=wj5e-ur03f4):

Niemożliwe nam się dostało
Nie ma powodu do łez
A każdy mówi, że mało
Musisz więcej niż chcesz

Mamy już to, co niemożliwe. Łatwo jednak stracić to z oczu, kiedy zalewamy się łzami z powodu niespełnionych oczekiwań, a chyba jeszcze bardziej kiedy rozglądamy się dookoła, przekonani, że wszyscy inni mają lepiej. Naprawdę za mało? Naprawdę muszę więcej niż chcę? Nie znam lepszego obrazu do tych pytań niż stare dobre onetimeblind. Jak się cieszę, że sobie ich odświeżyłam! Nie znalazłam z polskimi napisami, ale wydaje się, że słowa są zbędne – ostatnie zdanie brzmi: „dopóki nie będziesz potrafiła spojrzeć ponad to, jedyne co zobaczysz, to puszka coli” 😉 

Czasem wydaje się, że spojrzenie ponad codzienną puszką coli jest niezwykle trudne. Szczególnie jeśli na biurku piętrzą się niezałatwione sprawy i wiele rzeczy przytłacza. Większość z nas ma jednak z pewnością doświadczenie, że Jezus się przebija przez tę rutynę i potrafi zaskoczyć nawet tym, na co bezrefleksyjnie spoglądamy każdego dnia. Przychodzi dokładnie tak, by znaleźć drogę do naszego serca i robi to w sposób niesamowity. Działa tak od samego początku powoływania apostołów i chyba to mnie najbardziej pociąga w The Chosen – niemożliwe, a jednak zwyczajne. U Boga jak zwykle nic się nie wyklucza.

p.s. Ostatni komentarz na -> https://www.youtube.com/watch?v=o9jBO2TevZQ 

W ostatnim czasie nieprawdopodobnie dużo moich bliższych i dalszych znajomych zaczęło polecać pewien film na Netfixie. W momencie kiedy komentarze zaczęły pojawiać się w większości mediów, a ja już bałam się otworzyć lodówkę, żeby nie zobaczyć tam napisu „Nie patrz w górę”, do filmu odniósł się Włodek i Karol we wczorajszym LSie i pojawiła się tam recenzja Michała Oleszczyka: „To zrodzony z pychy i wyższości film napisany kilofem i wyreżyserowany młotem pneumatycznym”. Po tym już wiedziałam, że jednak muszę obejrzeć i wyrobić sobie własne zdanie.

Jakkolwiek by nie oceniać ideologicznych intencji twórców, wydaje się, że bardzo trafnie zdiagnozowali stan współczesnego społeczeństwa. Patrząc na kolejne przerysowane, groteskowe postawy bohaterów (granych przez najlepszych aktorów świata), wiele razy orientowałam się, że nie tylko są prawdopodobne, ale to się po prostu dzieje na naszych oczach. Myślę, że świat mógłby zareagować dokładnie tak jak w filmie na informację, że niedługo wszyscy zginiemy. Budzi to tęsknotę za tym, żeby jednak wspólne dobro i solidarność potrafiły stanąć ponad polityką i „business as usual”, ale to, że tak nie będzie, nie oznacza, że nic nie da się zrobić. I wcale nie odnoszę tego do katastrofy ekologicznej, ale do naszej zwykłej codzienności, w której często czujemy się bezsilni wobec decyzji podejmowanych gdzieś na górze. Może wystarczy, że każdy z nas kierować się będzie tym, co ma głęboko w sercu?

2000 lat temu pewni mędrcy, których dziś nazwalibyśmy raczej naukowcami, też wypatrzyli na niebie nietypowe zjawisko astronomiczne. Nie mówili o tym w telewizji ani w mediach społecznościowych, ale wyruszyli w drogę zabierając ze sobą mirrę, kadzidło i złoto. W tle też wielka polityka i Herod próbujący utrzymać się przy władzy. Niewiele wiemy o tych, którzy odwiedzili małego Jezusa w Betlejem.  Nie wiemy ilu ich było – mogło być trzech, ale równie dobrze mógł to być sztab ludzi z trzema prezentami. Nie wiemy też skąd dokładnie przybyli, ale wiemy, że nie byli żydami, więc wcale nie oczekiwali na Mesjasza. Dlaczego więc zdecydowali się przejść szmat drogi, żeby spotkać się z noworodkiem w zabitej dechami wiosce na obrzeżach Cesarstwa Rzymskiego? Może kierowała nimi ciekawość, może chęć przygody, a może po prostu mieli głębokie przekonanie w sercu, że właśnie to powinni zrobić. Nie szukali niczego pobożnego, a jednak znaleźli Boga.

Jeśli miałabym wyciągnąć morał z filmu „Nie patrz w górę”, to dla mnie brzmiałby on: „Zrób tyle co możesz i żyj tak jakby dzisiaj miał nadejść koniec świata”. Absolutnie nic odkrywczego, a jednak wciąż żywe i aktualne. Zostały mi w głowie słowa jedynego wierzącego bohatera: „Gdyby Bóg chciał zniszczyć Ziemię, toby ją zniszczył”. Miałby ku temu wiele powodów, ale jednak widocznie nadal daje każdemu z nas czas żeby się nawrócić. Może warto spędzić go z tymi, na których nam zależy i robiąc to, co kochamy? Banał. Chyba jednak prawdziwy.