Autor: Ewa Bartosiewicz (Page 3 of 10)

Ostatni tydzień był dla mnie przebogaty w inspiracje muzyczne. W końcu ukazał się długo oczekiwany album Kwiatu Jabłoni o tytule Pokaz Slajdów. Jest on taką kopalnią przemyśleń, emocji, zaskoczeń i odkryć, że o wielu piosenkach będę chciała jeszcze napisać. Jest jednak coś poza piosenkami, co mnie bardzo wzruszyło i czym dzisiaj chciałam się podzielić. W przedsprzedaży można było kupić płytę ze specjalnymi dodatkami i właśnie taka dotarła do mnie w czwartek wieczorem. Okazało się, że na tej wyjątkowej płycie przed każdym utworem znajdują się nagrania z osobistych dyktafonów Kasi i Jacka z czasów dwuletniego przygotowywania albumu. To krótkie fragmenty prób, nucenia, często jeszcze fałszujące i niedoskonałe, które moim zdaniem są czymś o wiele cenniejszym niż gotowe utwory wielokrotnie poprawiane, dopracowywane i sprawdzane w każdej nutce. Oni dali nam na tej płycie kawałek swojego serca i duszy. Podzielili się czymś absolutnie nietypowym w dzisiejszym świecie –  niedoskonałością i słabością. Taka wrażliwość jest mi bardzo bliska i myślę o niej z ogromną wdzięcznością.

Kiedyś na swoich rekolekcjach odkryłam, że dzielenie się tym, co słabe jest oznaką wewnętrznej siły. Obrazem, który wtedy mi towarzyszył, była niezapominajka, która na zewnątrz pokazuje swoje delikatne kwiatki, a pod ziemią ma mocne i rozległe korzenie, dostarczające jej życiowych soków.  O ileż piękniejszy byłby świat gdyby każdy w przekonaniu o swojej ogromnej wartości, potrafił w prostocie pokazywać innym też to, co niedoskonałe i kruche? Czymś zupełnie przeciwnym jest postawa, która zdecydowanie w świecie dominuje – to próba ukrycia swoich słabości i pokazania na zewnątrz siły. Przedstawia to obraz jeża, który wystawia swoje kolce i gotów jest (nawet jeśli nie intencjonalnie) poranić wszystkich wokół, żeby chronić swój miękki brzuszek. W większej skali właśnie to rodzi wojny i konflikty, które nieustannie dzieją się na naszych oczach i niszczą to, co dobre i piękne. Tak bardzo chciałoby się coś zrobić, a jednak okazuje się, że pozostaje nam bezsilność i stwierdzenie, że możemy się tylko (?!) modlić.

I tu z pomocą przychodzi kolejne muzyczne odkrycie ostatnich dni – przepiękna piosenka, i zarazem modlitwa o pokój, stworzona przez osoby, które same w sobie są dla mnie inspiracją. Dominik Dubiel SJ od lat nie tylko swoją muzyką, ale również pisaniem, przybliża mnie do Boga, pokazując Go jako tego, który kocha każdego i zawsze łączy a nie dzieli. Anię Weber natomiast znam z zupełnie innych zakątków internetu (o czym więcej za chwilę). Stworzyli oni niesamowicie wzruszającą aranżację wokół psalmów 122 i 62. Słuchając tego kolejny raz, nabieram coraz większego przekonania, że to właśnie nasza bezsilność i słabość robią miejsce dla wszechmocnego Boga, który może poruszyć serca nawet najbardziej zatwardziałych agresorów. „Proście o pokój dla Jeruzalem. Niech żyją w pokoju, którzy Cię miłują”…

Anię Weber poznałam przed laty, oglądając kanał Mama Lama, w który wkręciłam się już nawet nie pamiętam kiedy. Razem z Olą Woźniak w tak piękny sposób ze sobą rozmawiały, że nie przeszkadzały mi tematy o macierzyństwie, które zasadniczo nie są mi ani specjalnie bliskie ani potrzebne. Z ciekawością jednak śledziłam kolejne wątki i z bardzo szerokim uśmiechem obejrzałam jeden z końcowych odcinków, w którym tłumaczą, że ich życie zbudowane jest na Jezusie i to daje im siły każdego dnia. Choć przez poprzednie kilka sezonów nie padało nic o Panu Bogu, to Ducha Świętego dało się wyczuć na każdym kroku. W ten sam naturalny i niewymuszony sposób opowiadają o tym jak wiarę przekazują swoim dzieciom. Kto nie zna, bardzo polecam 🙂 

Ostatnio w przeciągu trzech dni widziałam dwa filmy, które poruszyły mnie do głębi. 

Sound of freedom – film opowiada historię Tima Ballarda, który rzucił swoją pracę jako agent w służbach specjalnych, by wyruszyć do Kolumbii i ratować dzieci przed sprzedażą pedofilom jako niewolnicy seksualni. W moim odczuciu to film, który pokazuje przede wszystkim tragedię dzieci, których życie nieodwracalnie zostaje zniszczone przez ludzi, którzy dopuszczają się jednych z największych zbrodni możliwych. To opowieść o działalności przestępczej, która jest trzecim najlepiej opłacalnym interesem na świecie, zaraz po handlu narkotykami i bronią, ale przede wszystkim opowieść o brawurowych akcjach ratowania najsłabszych. Temat ten jest mi osobiście bliski, bo od kilkunastu lat wspieram Fundację HAART, która zajmuje się pomocą ofiarom handlu ludźmi w Kenii. Od tego czasu słyszałam już setki historii, z których każda powoduje zarazem wzruszenie i ogrom złości. Na szczęście większości ofiar udaje się przywrócić normalne życie i nadzieję! Jeśli chcesz pomóc finansowo, to zapraszam.

Zielona granica – film próbuje przedstawić wydarzenia na granicy polsko-białoruskiej z jesieni 2021, pokazując perspektywę uchodźców, straży granicznej, mieszkańców i aktywistów. W moim odczuciu to film o dramacie każdej osoby, która musi opuścić swój kraj, by szukać schronienia na obczyźnie, ale przede wszystkim o ludzkiej wrażliwości na cierpienie najsłabszych. Film pokazuje wiele prawdziwych historii, które dochodziły do nas tamtej jesieni. To opowieść, która jest dla mnie osobistym wyrzutem sumienia, bo nie zrobiłam nic, by pomóc tym, którzy tak blisko mojego rodzinnego domu na Podlasiu tułają się po lasach i stają się niechcianym towarem przerzucanym wielokrotnie przez granicę. Co jednak gorsze, wielokrotnie przeszłam obojętnie obok kogoś w potrzebie na mojej własnej ulicy i to boli mnie jeszcze bardziej.

Oba filmy mówią o niesamowicie ważnych problemach współczesnego świata, o których nikt z nas nie chce słyszeć, a jednak dzieją się na naszych oczach, poddając w wątpliwość osiągnięcia współczesnej cywilizacji. Bardzo dobrze, że powstały! Mówią o ludziach, którzy niczym nie zasłużyli sobie na tragiczny los jaki ich spotkał, a jednak tracą życie i zdrowie, będąc ofiarami w rękach tych, którzy mają władzę i pieniądze, ale za to za grosz sumienia. Filmy te mówią jednak przede wszystkim o tych, którzy zdecydowali się poświęcić swoje życie żeby ratować innych z bagna – o ich heroizmie i wytrwałości. 

Oba filmy mają też swoje zgrzyty. Sound of freedom w sposób bardzo uproszczony i hollywoodzki pokazuje walkę z handlarzami i przemytnikami, ale najbardziej negatywnie oceniam wystąpienie Jima Caviezela, który na końcu filmu mówi o tym jak ważne jest, żeby ludzie zobaczyli ten film. Oczywiście zachęcam jak najbardziej do jego obejrzenia, ale świata nie zmienia się w kinie, tylko po wyjściu z niego. Caviezel mógł choćby zachęcić do wsparcia organizacji założonej przez Tima Ballarda – Operation Underground Railroad, która aktywnie działa na rzecz ratowania dzieci, a jednak zachęca do tego, by kupić komuś bilet do kina i dołożyć się do już stu milionowych zysków filmu. Zielona granica natomiast w mojej opinii osłabia swój przekaz poprzez antyrządowe wstawki i niesprawiedliwe pokazanie strażników granicznych jako nieludzkich i obojętnych na los niewinnych (z jednym wyjątkiem). Życie ma więcej odcieni szarości, ludzie stają przed ogromnymi dylematami moralnymi, a problem migracji jest tak niesamowicie złożony, że wymaga ogromnej ostrożności w opisywaniu. Niestety przez polityczne podziały w Polsce wiele osób filmu nie zobaczy, a szkoda. 

Ostatnim kamyczkiem do rozważań o problemach współczesnej cywilizacji w ten weekend był dla mnie  światowy dzień migranta i uchodźcy obchodzony w Kościele w ostatnią niedzielę września. Najpierw wysłuchałam pięknego wykładu Rafała Bulowskiego SJ, który przypomniał o tym, że do pomagania nikogo nie można zmuszać, bo miłość dokonuje się w wolności i zachęcił do wrażliwego postawienia się w sytuacji osób, których życie zmusiło do najtrudniejszych decyzji, ale też do uszanowania lęku, który kogoś innego może paraliżować. Potem uczestniczyłam w przepięknej wielokulturowej Mszy, na której bp Krzysztof Zadarko wygłosił poruszające kazanie o tym, że dla Boga nikt nie jest obcy i o tym, że nie można budować poczucia bezpieczeństwa kosztem deptania ludzkiej godności.  

Na koniec jeszcze jeden obrazek dopełniający całości. Wczoraj kiedy wyszłam z kina i wróciłam do mojego roweru, uświadomiłam sobie, że jak go tam zostawiałam, to zupełnie zapomniałam wyłączyć lampki. Teraz już nie były zapalone, więc ktoś musiał je za mnie wyłączyć. Spojrzałam na rower stojący obok, który ktoś doparkował w międzyczasie do mojego stojaka – trochę obdarty, z zardzewiałym łańcuchem, z dzwonkiem z napisem „I love my bike”. Pożałowałam, że nie mam przy sobie karteczki, żeby napisać podziękowanie, ale pomyślałam z wdzięcznością: „Ludzie są dobrzy”. Po obu seansach nie mam wątpliwości, że na świecie jest bardzo dużo strasznego bagna, ale nie zmienia to faktu, że dobrych ludzi jest więcej. Nie dajmy sobie odebrać nadziei i zapału do tego, żeby wzrastać w prostej codziennej wrażliwości. 

Wczoraj znowu miałam okazję być świadkiem tego jak bliski mi jezuita mówi Bogu swoje ostateczne „tak” (po raz drugi, bo śluby wieczyste składał już w nowicjacie). Podczas uroczystości Romek postanowił wyłamać się nieco z utartych schematów i sam powiedział do nas kilka słów po Ewangelii, z których wiele przypomniało mi o tym, co ważne, co daje życie i co rozpala serce. 

Na początku opowiedział nam o śnie, który miał kilka lat temu, w którym to odkrył trzy ważne zasady życia: kochać ludzi, ufać życiu i przeżyć wszystko. Choć słyszałam już wcześniej tę historię, teraz zarezonowały we mnie mocno słowa o zaufaniu.  Bóg nieustannie wzywa mnie do tego, by ufać drodze i procesowi, a ja ciągle jestem niecierpliwa. Chciałabym znać plan i widzieć cel na horyzoncie. Na ostatnich rekolekcjach ta prawda o zaufaniu do życia przyszła do mnie w postaci słów z piosenki Dream Theater: „let the story guide me„. Historia więc się toczy i prowadzi mnie naprzód krok po kroku. 

Dużą część kazania wypełniło rozumienie przez Romka ślubów zakonnych, które za chwilę miał wobec wszystkich, przed Jezusem Eucharystycznym, odnowić. To rozumienie jest mi bardzo bliskie i przypomina o tym, że choć moje śluby wygasły już ponad dwa lata temu, to ja wciąż całym sercem chcę nimi żyć tu i teraz, gdzie Bóg mnie postawił.

Czystość to kochać ludzi w głębokich relacjach, bez lęku, bez udawania, bez egoizmu, to ciągle poszerzać serce i uczyć się być dla innych. Posłuszeństwo to ufać, że Bóg działa w grzesznym Kościele, to wolność do realizacji Jego planu, a nie swoich pomysłów, to braterstwo i świadome pielęgnowanie małych gestów miłości mimo różnych uprzedzeń. Ubóstwo to przyjąć siebie i innych w swojej największej słabości, pozwolić sobie na zależność i wrażliwość, to prostota na wielu różnych poziomach. 

Rady Ewangeliczne są dla każdego, kto pragnie iść za Jezusem, bo jak to Romek ujął: powiedzieć Jemu”tak”, to powiedzieć „tak” życiu w sobie i pozwolić, by to życie płynęło do świata. Jedno jednak zdanie szczególnie dziś we mnie rezonuje: „Kiedy o Nim myślę, wszystko we mnie jest do głębi poruszone”. Podpisuję się pod tym. Tak właśnie jest.

Całość uroczystości możesz wysłuchać tutaj.
Zdjęcie by Asia Wiśniewska. Więcej zdjęć tutaj.

Kolejny rok szkolny rozpoczęty. To będzie rok pod znakiem motyla, bo kto jak kto, ale motyl dobrze wie co oznacza przechodzić przez trudne zmiany, które ostatecznie prowadzą do rozwoju i nowego otwarcia. Czasem potrzebna nam odwaga by wykonać pierwszy krok ku nowemu, czasem siły by wytrwać w tym, co życie nam przynosi. Zawsze to jednak ten sam trud opuszczenia znanego i często już wygodnego (choć czasem odbierającego życie!) status quo. Chciałabym, żeby moi uczniowie czuli, że nie są sami w tych procesach, więc dostali ode mnie przypominajkę w postaci własnoręcznie malowanego motyla 🙂 Oczywiście i ja, jak każdy, na różnych poziomach się z tymi procesami zmagam, więc dla siebie zostawiłam kilka zdjęć 😉 (dzięki, Julita, za sesję!)

 W życiu duchowym zmiany są również niezbędne i często nie mniej bolesne. Ależ to złudne uczucie, gdy wydaje nam się, że już Pana Boga poznaliśmy, mamy nasz rytm modlitwy, rytuały, ulubione wersety… Wtedy Panu Bogu nie pozostaje nic innego jak powywracać nam życie do góry nogami, by wybić nas z tej pychy i zaślepienia. Kiedy jednak nasza pełzająca jak gąsienica duchowość wyjdzie w końcu z ciasnego kokonu, okaże się, że latamy na takich wysokościach, o jakich nam się nawet nie śniło! Aż do kolejnego momentu koniecznej przemiany… Bo świętość nie polega na osiągnięciu jakiegoś ostatecznego stadium rozwoju, ale na tym, że nigdy nie pozwolimy naszego Boga zamknąć w stworzonych przez nasz umysł pudełkach. To wymaga pokory, odwagi, nadziei i czasem dużej determinacji. Nagrodą jest jednak nie tylko wieczne szczęście w przyszłym życiu, ale też coraz piękniejsze skrzydła. 

Życzę nam wszystkim, by ten rok szkolny był czasem odkrywania nowych horyzontów, znajdowania nowych ścieżek i kreatywnego poruszania się po falach rzeczywistości. Jak pięknie nam zapowiada Jezus w dzisiejszej Ewangelii – rok łaski od Pana!

p.s. Jeśli nie widzieliście jeszcze fragmentu The Chosen, w którym Jezus przemawia w synagodze w Nazarecie, to polecam bardzo serdecznie. To odcinek 3 z 3 sezonu, ale może stanowić zupełnie osobną całość, więc oglądajcie śmiało nawet jeśli nic innego nie widzieliście 🙂 

Na horyzoncie widać już nowy rok szkolny. Nowe wyzwania i stare trudności. Choć muszę przyznać, że za niektórymi uczniami się już nieco stęskniłam, to mam świadomość, że to pewnie tylko niepoprawny optymizm nauczyciela objawiający się w połowie sierpnia 😉 Co by jednak nie mówić, wakacje miałam piękne i z nowymi siłami wracam do boju z codziennością. Po raz kolejny miałam wielką przyjemność w sumie cały miesiąc spędzić na różnego rodzaju ćwiczeniach duchowych, zostawiając sobie na deser swoje własne rekolekcje. Wiele Wam nie opowiem, ale mogę się podzielić jedną małą przygodą, która okazała się całkiem pouczająca.

Pewnego dnia wstałam rano z myślą, że zjadłabym sobie śliwki. Zaskoczyła mnie nieco ta myśl, bo ani nie są to jakoś moje szczególnie ulubione owoce, ani nie było żadnego konkretnego powodu, by właśnie teraz mieć na nie ochotę. Szybko jednak zracjonalizowałam sobie nagłą owocową zachciankę, uświadamiając sobie, że czas na śliwki to chyba dopiero we wrześniu, więc należałoby jeszcze cierpliwie poczekać. Wydawać by się mogło, że to będzie tyle w temacie, ale ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, na obiedzie pojawiły się właśnie one – śliwki w swej pięknej purpurowej postaci! Nie zdążyłam jeszcze wyjść z podziwu dla zaskakujących niespodzianek Pana Boga, kiedy okazało się, że to nie będzie słodki duchowy cukierek, ale raczej kwaśna lekcja do zapamiętania. Nie trudno się domyślić, że śliwki okazały się niedojrzałe i z trudnem przełknęłam je w ramach podwieczorka. Zostawiły swój rekolekcyjny ślad w dzienniku duchowym brzmiący: „Miej cierpliwość, bo inaczej będziesz jeść niedojrzałe śliwki”.

Cierpliwość to cnota, której chyba wszystkim nam potrzeba. Nie dziwne, że jest to jeden z owoców Ducha Świętego, bo ewidentnie potrzeba łaski, żeby czekać bez narzekania i próby przyspieszania na siłę pewnych procesów. Czasem droga przez pustynię się dłuży, ale Bóg wie co robi. „Niech zaś dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia.” (2P 3,8-9)  Na szczęście, choć my często ciepliwość tracimy, to Jemu nigdy jej nie zabraknie!

Po raz kolejny już jestem na rekolekcjach dla rodzin w duchu ignacjańskim. Rodzice mają 3h dziennie na modlitwę i konferencję, a w tym czasie dzieci mają opiekę. To wydaje się śmiesznie mało w porównaniu z czasem w pełnym milczeniu, a jednak Pan Jezus znajduje swoją drogę, by powiedzieć to, co ważne. Zachwycam się za każdym razem tym, ile On potrafi wycisnąć z czasu, który Jemu oddamy na modlitwę. Cała reszta dnia poświęcona jest na rodzinne wakacje w pięknych okolicznościach górskiej przyrody i to wcale nie mniej ważny czas rekolekcji, w którym jest okazja, by doświadczenie modlitwy przekuć na realną miłość w codzienności. 

Szczególną przestrzenią na każdych rekolekcjach jest dla mnie zawsze Adoracja. Mam to szczęście i przywilej, że prawie przez cały pierwszy miesiąc moich wakacji codziennie miałam okazję wpatrywać się w Najświętszy Sakrament i po prostu być z Nim. To moment, kiedy możemy przypomnieć sobie o tym najważniejszym przymiocie Boga, który przedstawia się Mojżeszowi jako JESTEM. Owszem, możemy powiedzieć jeszcze, że jest Dobry, Sprawiedliwy, Łagodny, Miłosierny, Wszechmocny… i to wszystko prawda, ale przede wszystkim jest Bogiem obecnym. Myślę, że to jest też najważniejsze, w czym mamy Boga w życiu naśladować. Najlepiej widać to we wszystkich sytuacjach granicznych, kiedy nie potrzebujemy już mądrych rad, błyskotliwych rozwiązań, racjonalnego tłumaczenia i ckliwych pocieszeń. Potrzebujemy tylko tego, by ktoś był. Czuła obecność jest tym, co leczy serce i pokrzepia duszę. Tego potrzebują dzieci od rodziców i rodzice od dzieci, małżonkowie, przyjaciele, wspólnoty, sąsiedzi, współpracownicy… a tak często właśnie tego dajemy sobie najmniej, bo życie goni, zadania same się nie zrobią i tyle różnych spraw wymaga naszej uwagi. Dlatego tak kocham Adorację. On nigdzie nie biega i nic nie załatwia. Po prostu JEST.

W tym roku w Ochotnicy mamy pogodę iście w kratkę. W jednym momencie jest upalne słońce, a już za chwilę burza z piorunami i ścianą deszczu. Zupełnie jak w życiu. Może Bóg chce nam pokazać, że cokolwiek by się nie działo, On JEST i to wystarczy.

Za mną kolejna edycja rekolekcji fotograficznych. Za każdym razem z coraz większym zachwytem patrzę na działanie Duch Świętego w tym nietypowym połączeniu ducha ignacjańskiego z twórczością, kreatywnością i kontemplacją dzieła stworzenia. To zawsze ogromna radość i zaszczyt widzieć jak Bóg przemienia serca i uczy patrzeć z miłością. W tym roku usłyszałam największy komplement, jaki mogę sobie wyobrazić: „Myślałam, że to będą rekolekcje łatwe, miłe i przyjemne. Pomodlimy się, porobimy zdjęcia. Nie spodziewałam się, że będziemy schodzić tak głęboko!” Nie ma większej radości niż widzieć proces wychodzenia na głębię.

Jedna z rzeczy, o których wspominam na rekolekcjach to koncepcja zielonej mocy (viriditas) wg św. Hildegardy, mistyczki z XI w, znanej nam głównie z diet i przypraw, ale której wizja była znacznie szersza niż nam się wydaje. Nie jestem specjalistką od tej świętej, więc zostawiam Was z kawałkiem artykułu prof. Kowalewskiej:     

„Choć świat został stworzony dla człowieka i ze względu na potrzeby człowieka, to w całym swym bogactwie i złożoności stanowi niejako jeden złożony organizm. Każdy z członków tego organizmu przenika siła, dzięki której te rzeczy istnieją. To moc Ducha Świętego, którego Hildegarda nazywa „rdzeniem” lub „korzeniem” każdego bytu. Dodatkowo wszelkie istoty żywe posiadają pewną moc życiową, zwaną przez wizjonerkę viriditas. Dzięki niej rosną, rozmnażają się, a także mogą się odradzać po okresach, w których ich funkcje życiowe – z różnych powodów – ulegają osłabieniu. Viriditas to taka „zielona siła życiowa”, która świadczy o witalizmie przyrody, jest podstawą dynamiki rozwoju i zdrowia organizmów. Jest ona warunkiem wszelkiego rozwoju, dojrzewania i owocowania. Hildegarda pisze w Liber divinorum operum: Per viriditatem ad fructuositatem, czyli „przez zieloną siłę do owocowania”. Zanikanie viriditas to utrata sił, co Hildegarda na podstawie własnych przeżyć określała jako odczucie wysychania krwi w żyłach i szpiku w kościach.” (prof. dr hab. Małgorzata Kowalewska, „Zielona Filozofia św. Hildegardy cz. II„)

Koncepcja zielonej siły podtrzymującej świat nieodłącznie kojarzy mi się też z encykliką Laudato Si, która jest bardzo bliska mojemu sercu i tylko ze względu na brak czasu nie zajmuję się już nią tak bardzo jak kiedyś. Szczególnie ważna jest dla mnie świadomość, że wszystko jest połączone i nic nie może istnieć w oderwaniu od świata. Jak pisał Thomas Merton – „Nikt nie jest samotną wyspą”. 

„Osoby Boskie są relacjami samoistnymi, a świat stworzony na wzór Boga jest siecią relacji. Stworzenia skierowane są ku Bogu, a cechą wszystkich istot żywych jest dążenie do innego stworzenia tak, że we wszechświecie można znaleźć niezliczone, trwałe relacje, które wzajemnie tajemniczo się przeplatają. Zachęca to nas nie tylko do podziwiania wielu powiązań istniejących między stworzeniami, ale prowadzi także do odkrycia klucza naszej samorealizacji. Byt ludzki bowiem tym bardziej się rozwija, tym bardziej dojrzewa i tym bardziej się uświęca, im bardziej wchodzi w relacje, przekraczając siebie, aby żyć w komunii z Bogiem, z innymi i ze wszystkimi stworzeniami. W ten sposób przyjmuje w swoim życiu ową dynamikę trynitarną, jaką Bóg w nim odcisnął od początku jego istnienia. Wszystko jest połączone, a to nas zachęca do dojrzewania w duchowości globalnej solidarności, która emanuje z tajemnicy Trójcy Świętej.” (Laudato Si 240)

Niech w ten wakacyjny czas, kiedy częściej mamy okazję do zachwytu nad stworzeniem, towarzyszy nam zielona siła, która daje życie światu, ale też w nas wlewa nową energię do działania na Bożą chwałę. 

Ja już opuszczam Falenicę, gdzie Pan Bóg pozwalał mi leżeć na zielonych hamaczkach i orzeźwiał moją duszę cudownym czasem towarzyszenia innym. Teraz czas ruszać dalej w drogę 😉