W moim tegorocznym Adwencie póki co odnajduję zdecydowanie więcej ciemności niż światła. Może dzięki temu doświadczenie Izraela oczekującego na Mesjasza stanie mi się nieco bliższe. Kiedy w życie wkrada się brak sił i nadziei, tęsknota staje się naturalna. Chce się wtedy wołać do Boga, żeby w końcu nadeszło wybawienie. On zawsze na to wołanie odpowiada, ale prawie zawsze zupełnie inaczej niż moglibyśmy się spodziewać.
Jedną z małych radości jakie w tym czasie mnie spotykają, to codzienne zaglądanie do mojego adwentowego kalendarza z herbatkami, gdzie znajduję nie tylko inspiracje smakowe, ale też czasem te natury duchowej. Któregoś dnia, widząc herbatę o nazwie „Arktyczny ogień”, od razu na myśl przyszły mi paradoksy dotyczące Boga: moc w słabości, życie w śmierci, nieskończoność w ograniczeniach… Dopiero co na wykładzie z chrystologii dowiedziałam się, że fachowo nazywa się to „sub contrario” – graniczący ze sprzecznością. Te sprzeczności jednak pojawiają się tylko w naszym ograniczonym ludzkim myśleniu. Dla Boga wszystko jest spójne i włączające. Pośród ciemności już jest światło.
Tego samego dnia przeczytałam słowa Tomasza Mertona:
„Kiedy nadejdzie czas, by wkroczyć w ciemność, w której jesteśmy nadzy, bezbronni i samotni; w której widzimy niewystarczalność naszej największej zalety i pustkę naszej największej cnoty; w której nie mamy nic, na co moglibyśmy liczyć, nic w naszej naturze, co mogłoby nas wspomóc i nic na świecie co mogłoby nas poprowadzić i dać nam światło – wtedy właśnie okazuje się czy prawdziwie kroczymy w wierze.”
Teraz już wszystko stało się jasne. Ciemność jest łaską.
Graniczne doswiadczenia daja nam okazje do wgladu. Widocznie inaczej sie nie da…